Dla banda dal furmentun

 

 

DLA BANDA DAL FURMENTUN

 

 

 

Gabbiana – Goito 

2008

 

 

Personaggi:

 

 

Giovanni Pagnocca

 

Marisa Canotto

 

Luigi Ciappone

 

Giuseppina Bini

 

Marina Pagnocca

 

Rosa Pagnocca

 

Gianni Pettoni

 

Primo Erba

 

 

Giovanni,il nostro protagonista,non ha mai avuto relazioni sentimentali,improvvisamente conosce nel palazzo dove abita una nuova inquilina di cui si innamora. Un amore ricambiato, ma che le sorelle di Giovanni cercano di ostacolare, timorose che questa possa dissipare il patrimonio del fratello. La zia Marisa che aiuta il nipote in alcuni lavori domestici, difende le sue scelte scontrandosi apertamente con le altre nipoti.

 

Scena 1

Giovanni a seguire Marisa

(Giovanni sta ordinando in modo molto rigoroso alcune cose in casa, suonano al campanello d’ingresso, Giovanni va ad aprire alla zia Marisa)

GIOVANNI – Ciau sia.

MARISA – Ciau, oh Signor a su rivada, sèt cha fagh sempar püsè fadiga a vegnar che.

GIOVANNI – Ma sia  tlu ša det ch’at pö fa sensa vegnar töti li smani.

MARISA – E brau, dopu ch’ièl cat vegn a stirà? Li tu surèli?

GIOVANNI – Se li mè surèli cha su mia al temp clim vegn mia a catà.

MARISA – Apunto fin cha gla cavi a vegni, dopu th’at rangiarè.

GIOVANNI – Ma se sia grasie, at sé fin trop brava, talsè però che in ca su da par me e am faghi töt,  però stirà quel propria no.

MARISA – Ah ma bisogna cha t’impara vè, agh völ mia n’ingenier, me u mia studià par imparà a stirà, u fat la seconda elementare.

GIOVANNI – E parchè sèt mia andada in tersa?

MARISA – Parchè la tersa la gh’era mia.

GIOVANNI – Come?

MARISA – Come, s’at vulevi cuntinuà at ghevi da riturnà in prema, sempar atse: prema, seconda, prema seconda e via.

GIOVANNI – Ma cusa dit sia.

MARISA – Ma se, par quel che püsè a dla seconda t’andavi mia avanti e da alura e quela

su andada a lavurà in di camp cun mè madar: a spigulà, a smansà, a vendumà e töti ch’iatar mester cha gh’era da fa in  na casa na volta. L’è mia cume li doni al de d’incö ch’iè gnanca buni da metas so an cafè, figuromas po a tirà la sfoia, iè tarchè buni ad tiras šo li sutani!

GIOVANNI – Ohh te at sé la solita esagerada e pu sl’è par quel u sentì che anca te da šuvna at sevi na birichina né . . .?

MARISA – Ehh . . .

GIOVANNI – Ehh . . . Anca par quel a tè fat sensa andà a scöla.

MARISA – Se ma però, dopu ognum a ca sua vè, in ca mia a mai durmì ad i’om. Te inveci maroch sares mia mèi cha th’at catesi na dona.

GIOVANNI – Eh . . .

MARISA – Eh . . . pusibul cha th’am vaga ben gnanch öna?

GIOVANNI – Talsè sia che me su abastansa sutil.

MARISA – Ma sgrandat an po insoma e lasa le da fa al dificultus. (sta per entrare nell’altra stanza) l’è mèi cha vaga a stirà valà, sinò a vegn mesde cu gnamò fat gninte. (suonano all’ingresso, Giovanni va ad aprire mentre Marisa rimane ad attendere)

Scena 2

Giovanni - Marisa - Giuseppina

GIOVANNI – Sarà al pustin. (Giovanni apre e si trova davanti una bella donna vestita molto bene)

GIUSEPPINA – Buongiorno (entrando, con Giovanni che rimane come abbagliato dalla donna, non rispondendo)

MARISA – (avvicinandosi) Varda Giovani cla tha det buongiorno!

GIOVANNI – Ah se, buongiorno.

GIUSEPPINA – Mi chiamo Giuseppina, piacere (stringe la mano a Giovanni e a Marisa).

MARISA – Ma le la gh’avrà mia dli pugnati da vendar né?                                           

GIUSEPPINA – No su quela che gni sta che al pian ad survia e gh’avres ad bisogn dal nomar ad telefono dl’aministradur. (Giovanni è sempre incantato)                                     

MARISA – L’aministradur èt capì? Al sèt ìl nomar dl’aministradur? (Giovanni non risponde)

MARISA – Giovanni!!!

GIOVANNI – Ahh . . . buongiorno. (ridandogli la mano)

MARISA – Va cha ta gh’è ša dat la man.

GIOVANNI – Ma quand?

MARISA – Ma insoma par fin cha t’abia mai vest na dona, la völ savì sat gh’è al nomar ad telefono dl’aministradur dal cundumini.

GIOVANNI – Ah se gh’hal dagh subit, a glu che in dal purtafoi.

GIUSEPPINA – Scusè sav disturbi ma gh’hu da ciamal.

MARISA – Ma qual disturb. (poi vedendo Giovanni che continua a guardare nel portafoglio senza trovare il numero)  Püsè che atar gh’è da sperà che Giovani al cata al bigliet cal serca.

GIOVANNI – Val che, l’è al bigliet da visita, pos anca lasagal.

GIUSEPPINA – Grazie, a vaghi a ciamal.

GIOVANNI – Ma vala via subit?

MARISA – No ades la sta che a gratat la schena.

GIUSEPPINA – A  gh’u anca na möcia ad roba da sistemà e a su da par me, magari ach sarà a d’iatri ucasiun, arvedas. (entrambi la salutano e Giovanni la segue sulla porta mentre esce)

GIOVANNI – (ritornando mestamente indietro)  L’è andada via.

MARISA – Oh, metat a sigà ades.

GIOVANNI – Ma èt vest che bèla dona?

MARISA – Meno male ch’at vedi interesà, no parchè me evi cumincià anca pensà ch’at sevi un da quei e sta atenti a mia fat imbambulà, ch’as fa prest a cascà in dal bartavèl.

GIOVANNI – Ma su mia an pütlet e pü th’am di sempar da catam la murusa, dopu th’am vegni di acse, pütost sia ma cuma as pöl fa par . . .

MARISA – Par cosa?

GIOVANNI – Eh se me vures che la Giusepina . . .

MARISA – Ma che Giusepina?

GIOVANNI – Ma ca le chè pena andà föra.

MARISA – Ah ma th’at sé tegnì in mentì al nom né, ma cusa vulevat fa?

GIOVANNI – Vulevi savì cuma as pöl fa par, capesum insoma . . .

MARISA -  Cuma fa par cavagh li mudandi?

GIOVANNI – Ma sia te at sé sempar la solita.

MARISA – Ben sl’è par quel th’at rangi che me vegni mia ad sicur.

GIOVANNI – Ma insoma dam an cunsiglio da cuma fa par cunosla mei.

MARISA – Ma scultum ades la sta che ad survia, th’agh n’avrè ad iucasiun par vedla e ades lasum andà a stirà. (esce)

GIOVANNI – Ma l’è pran bèla, me u mai vest na dona acse bèla. (rientra Marisa)

MARISA – Vè Giovani.

GIOVANNI – Cusa gh’è?

MARISA – Te fa quel cha th’agh né voia, però varda che dopu gh’abia mia da stirà la roba a cha le né.

GIOVANNI – Ma sia cusa vèt a tirà man.

MARISA – Eh no me th’al dighi subit. (rientra)                                     

GIOVANNI – Ma che discurs che me sia la gh’ha da fa, as pol. Ma ades a pensavi, ma se la Giusepina la gh’es ad bisogn? Magari la gnamo fni da fa patini, l’è da par le, a vaghi a vedar? Ma se a vaghi a vedar?  (cerca di uscire senza far rumore ma improvvisamente entra di nuovo Marisa)

MARISA – Giovanni!!!

GIOVANNI – Ahhh!

MARISA – Induva vèt?                                                                                         

GIOVANNI – Ma ad nisuna banda.

MARISA – No th’al digh me induva at vè a vedar se cha la la gh’ha ad bisogn par fa patini.

GIOVANNI – Ma cuma fèt a savil?                                                                         

MARISA – Ma parchè me su nasida prema da te e at faghi na racumandasiun, varda da sta dla banda dal furmentun né.

GIOVANNI – Dla banda dal furmentun? Ma par andà al second pian agh né mia dal furmentun.

MARISA – Ma at capesi gnint né, ma cuma fèt a esar mè neù, dla banda dal furmentun a völ di da sta atenti, da mia esponat trop, da caminà in sal sicur.

GIOVANNI – Vè ma stach tacà ben a la ringhiera.

MARISA – Se sta tacà ben a la ringhiera che acseta dopu a vegni cun na cadena grosa acse e at lighi atac! Ma va da via al cul!!! (rientra)

GIOVANNI – Ben ma cus’ontia det? Ma me su mia, a vaghi valà. (rsce di casa)

(poco dopo l’uscita di Giovanni suonano il campanello d’ingresso. Marisa esce e va ad aprire)

Scena 3

Marisa - Primo

MARISA – Ma varda cha gla cavi mia andà avanti a stira. (apre e si trova davanti Primo il giardiniere)

MARISA – Buongiorno.

PRIMO – (entrando) Buongiorno.

MARISA – Al ma scusa ma chi gh’ha det da vegnar dentar? (Primo torna indietro)

PRIMO – Su gni che siura par dmandagh . . .

MARISA – Ben ma cusa fal in sla porta al vegna dentar.

PRIMO – Ah grasie, me su gni a vedar induva gh’è la brogna.

MARISA – La brogna?

PRIMO – Se, i ma det cha gh’è na bèla brogna però me su mia bun ad catala.

MARISA – Al varda che l’unica brogna cha gh’è che l’è ša in pensiun, quindi as meta al cör in pace.

PRIMO – Ma no i ma det cla gh’ha i su ani però l’è amo mesa ben.

MARISA – Ah se, (compiacendosi) ma alura püdria esar anca me, ma chièl cha gh’ha det na roba dal genar.

PRIMO – Ma, i ma det che in dal giardin dal cundumini duvria esagh na brogna cha gh’hu da püdala, ma me su mia bun da vedla.

MARISA – Ah la brogna dal giardin, ma me stagh mia che al su mia.

PRIMO – Ben ma induva stala?

MARISA – Ma va che curius, ma cusa gh’interesa?

PRIMO – Ma parchè in dla vita as sa mai, la pensa che me su mo dre sercà l’anima gemela.

MARISA – Ben alura cusa völ di, al varda che ades lu l’è dre sbaglià brogna né, cusa duvres adventà la su anima gemela?                                                                        

PRIMO – Ma, in dla vita as sa mai.

MARISA – Ma valà Am faga al piaser al vaga che me gh’hu da fa i mè mester.

PRIMO – Ah ma certu, ma am disla mia induva la stà?

MARISA – Ma no.

PRIMO – E sa vegni che la cati?

MARISA – Al varda d’andà a sercà la brogna cha gh’è in giardin cl’è mei.

PRIMO – Se ades a vaghi, sperom da vedas amo né?

MARISA – E parchè?

PRIMO – Ma in dla vita as sa mai, buongiorno. (Esce)

MARISA – Ma va chestu che de . . . (dirigendosi verso lo specchio) però . . . as ved cha su mia propria da bütà via. (davanti allo specchio) Ma cuma l’era interessa a me, eh na dona quand l’è bèla l’è sempar bèla, l’è vera in dla vita as sa mai . . . (rientra, subito dopo rientra in casa Giovanni visibilmente eccitato)

GIOVANNI – Ma che fortuna, in du e du quatar am su ša mes d’acordi d’andà al cine insiem. Che bèla dona, ma cum l’am pias. Ma cun cosa gh’adoma? A pe? No forsi l’è mèi in bicicletta, sinò a ciami an taxi. (nel frattempo la zia è entrata senza che lui se ne accorga e sta ascoltando quello che sta dicendo a braccia conserte) Ma che cine andom a vedar? Pudom mia andà acse a casu . . . ma che bèla cl’è . . . ma che fortuna cl’è gnida sta propria che.

MARISA – Gontia da fat na camumila? (interrompendolo)

GIOVANNI – Ohh sia a gh’hu na cunfusiun in dla testa, ma at sé mia cha gh’hu d’andà al cine cun la Giusepina!

MARISA – Ohh, ma tè schisà al pe in sl’aceleradur.

GIOVANNI – E sa vaghi al cine cus a faghi?

MARISA – Ma cusa vöt fa, s’at vè al cine at vardi al cine, cusa vöt vardà la televisiun,ma che dumandi èli insoma.

GIOVANNI – Ehh . . .

MARISA – Ehh, eh vè me a vaghi, a gnarò a fni lunedì parchè cun töt al so e šo cha gh’è sta u fat poch e gnint.

GIOVANNI – Ma però at sé mai andada via at se prest.

MARISA – Ma se u pensà d’andà dla petnadura.

GIOVANNI – Dla petnadura?

MARISA – Se parchè in dla vita as sa mai e te ricordat sempar comunque da sta sempar dla banda dal furmentun, ciau. (esce mentre Giovanni rimane pensieroso)

GIOVANNI – Bisogna che par andà al cine a pasa in na strada cha gh’ha ad banda dal furmentun, acseta me sia la sarà contenta, sempar che la Giusepina la sia d’acordi.

(suonano il campanello d’ingresso, Giovanni va ad aprire all’amico Luigi)

Scena 4

Giovanni - Luigi

GIOVANNI – Ohh ciau Luigi ve dentar.

LUIGI – U pena vest tu sia e la ma det ch’at sé an po agità.

GIOVANNI – Ma tasi, u cunusì na gran bèla dona, l’am pias cha su mia, al fat a l’è cha gh’hu d’andagh al cine insiem!

LUIGI – Oh ma Giuan tè fat l’ov föra dal cavagh, chisà che finalmente anca te at gabia la tu dona.

GIOVANNI – Se ma, però a su mia cuma, capesum, gh’hu paura da sbaglià.

LUIGI – U capì, te Giuan at sé n’om furtunà a vigh n’amich cume me, parchè mudestament ad doni agh nu vi na möcia.

GIOVANNI – Apunto par quel cha tha dmandi.                                                        

LUIGI – Varda che par rivà induva at vö rivà agh völ dl’inteligensa.

GIOVANNI – Pödat mia prestaman an po?

LUIGI – Ma lasa le, te par esempi capesat quand a th’agh piasi a na dona?

GIOVANNI – Cuiombris.

LUIGI – Alura ades th’al digh me, se na dona l’at varda e la sagueta squasà i’och völ di cha th’agh piasi.  U sinò se quand la parla cun te e l’as met li man in di cavei, acse.

(mostrando come si fa) Vedat? Las pasa la man i si cavèi, la völ dit quèl.

GIOVANNI – Cla sé pena fata la tinta?                             

LUIGI – Ma lasa le par piaser, fasendo acse la völ fat capì cha th’agh piasi, certi robi a sià dis cun i gesti.

GIOVANNI – Sèt che me gh’hu mai badà.

LUIGI – E dopu sèt cuma fa par andagh visin e dagh an basin?

GIOVANNI – Ma no Luigi al su mia.

LUIGI – Alura th’al dighi me, an modu al püdria esar chestu: te at fè finta ch’at sia andà an musulin in n’och e tha gh’ha dmandi se le la ved sa gh’è quèl in dl’och e quand a l’è davsin a tla branchi e a tla basi.

GIOVANNI – Ma sensa dmandagal?

LUIGI – Ma no, li doni bisogna ciapali acse, a l’impruvisa, cl’is renda mia cunt da quel ch’iè dre fa e acseta a t’ià ciavi.

GIOVANNI – Oh ma Subit?!

LUIGI – Se e ades varda? (prende due sedie e le mette vicine) Ades sentat šo le.

(sedendosi anche lui)

GIOVANNI – Am senti che?

LUIGI – Se, sentat, (i due sono seduti vicino) Ades Giuan dim induv a som?

GIOVANNI – (guardandosi in giro) Ma sarom sentà in curiera, senti senti che vibrasiun. (muovendosi) Vè te induva th’at fermat? (anche Luigi si lascia condizionare da Giovanni sobbalzando sulla sedia come se fosse su un treno)

LUIGI – Ma dai lasa le, dim induva som?

GIOVANNI – Ma scultum a saroma a ca mia.

LUIGI – Ma no! Ma dai an po ad fantasia.

GIOVANNI – (sempre un po titubante) A soma ca mia cun an po ad fantasia.

LUIGI – Ma no, th’al digh me alura induva soma, foma finta da esar al cine.

GIOVANNI – Al cine! Cun la Giusepina?

LUIGI – Brau provà serà i’och e foma finta che te at sia al cine cun la tu amiga. Te at fè la su part, at fè la Giusepina.

GIOVANNI – Gontia d’andà a metum li sutani?

LUIGI – Ma dai sta mia fa al tu solit, pütost che cine andè a vedar?

GIOVANNI – Ah ma sa fos par me andres a vedar amo al Titanic.

LUIGI – Va ben foma finta ch’andè a vedar al titanic, alura sa smorsa la lus . . . (abbassare le luci) al cine al comincia, sentat la musica? (Musica Titanic)

GIOVANNI – Se la senti, la senti dabun.

LUIGI – Alura te in dal mument pusè bèl pian pianin th’agh meti la mani in sli cosi, acse . . . (mostrando quanto sta dicendo)

GIOVANNI – Ben ma cusa fèt? (alzandosi di scatto) Ma fam al piaser!

LUIGI – Ma cusa èt capì? Su dre fat vedar cume at gh’è da fa.

GIOVANNI – Ma valà, ma che tacadi èli? (si avvia per uscire)

LUIGI – Ma induva vèt. Ma ve che cha tha spieghi.

GIOVANNI – Ma no, ma te cun töti li doni ch’at gh’è vi ades at vö pasà da cl’atra banda.  

LUIGI – Ma figurat, ve che dai cha fnoma al discurs.

GIOVANNI – Ma gnanca par sognu chal le l’è an discurs ch’am pias mia. (esce inseguito da Luigi)

 

FINE PRIMO ATTO

 

 * * *

 

SECONDO ATTO

 

Scena 1

Giovanni a seguire Marisa

GIOVANNI – (Giovanni impaziente sta aspettando Giuseppina) La duvres esar che a mumenti, almen acse la ma det. (suona il campanello d’ingresso)

GIOVANNI – Vala che! (corre ad aprire ma anzichè Giuseppina c’è la zia Marisa rimanendoci male)

GIOVANNI – Sia!

MARISA – Cusa ghè? Par cha th’abia vest an fantasma.

GIOVANNI – L’è che . . . ma te cusa fèt che?

MARISA – Ma l’è lunedì a su gnida a stirà no.

GIOVANNI – Ahh.

MARISA – A gh’ha scumeti che te at sevi dre spetà an qualdun, ansi na qualdona.

GIOVANNI – Ma no l’è che . . . se sevi dre spetà na persuna.

MARISA – U capì, quella del piano di sopra.

GIOVANNI – Se la Giusepina, te sia ta scapa gnint.

MARISA – Certu, sta mia preucupat par me, me staghi dad la acseta at disturbi mia, ma a pruposit, ach sèt andà al cine po?

GIOVANNI – Se agh su andà.

MARISA – E cum’èla andada?

GIOVANNI – Ma gnint l’è che quand a soma sta induva gh’era la biglieteria a gh’era na cunfusiun.

MARISA – Ben e alura?

GIOVANNI – Eh, è sucès che me su andà a vedar an cine, le l’è andada a vedan n’atar.

MARISA – Ma le, ma che du cucù.

GIOVANNI – Ehh . . .

MARISA – L’è mei cha vaga a stirà che sa vegn la tu bèla (sta per entrare nell’altra stanza quando si gira) Vè Giovanni varda che li tu surèli i’è ša indrisà i’anteni.

GIOVANNI – E parchè?

MARISA – Parchè as ved chi na sentì na meša,ades quand i’avrà senti cl’atra meša at vedrè cli bor tot do che.

GIOVANNI – Oh sarà du u tri an cli vegn mia a catam.

MARISA – Starom a vedar. (entra nell’altra stanza)

GIOVANNI – Li mè surèli, ma cusa gh’ali da vulì da me, (avvicinandosi allo specchio per aggiustarsi) che sa vaghi mia me a vedli ogni tant a savres gnanca po che facia li gh’ha.

(suona il campanello d’ingresso) Ma Diu l’è che, l’è rivada. (dopo un ultima sistematina corre ad aprire)

 

Scena 2

Giovanni - Giuseppina

GIOVANNI – Ciau Giusepina, ve dentar, ve dentar.

GIUSEPPINA – Ciau, scusa al ritard.

GIOVANNI – Ah ma fa gnint, sentat šo.

GIUSEPPINA – Se grasie. (i due si siedono vicino) Am dispias tant par sabat, perdas atse cume dü lucot.

GIOVANNI – L’è vera Giusepina.

GIUSEPPINA – Ma Giovanni te ades at pö anca ciamam Pina.                                   

GIOVANNI – Ah se, alura te at pö ciamam Vani.                                                      

GIUSEPPINA – Oh che bèl nom Vani, (mentre parla Giuseppina continua mettersi le mani nei capelli e a battere le ciglia) a vures dit tanti robi ma su gnanca me da duva cumincià.

GIOVANNI – Anca me Pina gavres da dit quel . . . ma a mal ricordi pö. L’era quèl cha riguardava i’och.

GIUSEPPINA – A pruposit da och, a mè andà quèl in n’och, podat vedar sat vedi quèl. (avvicinandosi a Giovanni, anche lui si avvicina per guardare)

GIOVANNI – Ma no me a vedi gninte.

GIUSEPPINA – Ma sèt sicur?

GIOVANNI – (riguardando) Se, se a gh’è gnint. (si alza per offrire un cioccolatino)

Posi ufrit an ciculatin, iù tolt aposta par te.

GIUSEPPINA – Alura i tasti.

GIOVANNI – An magni uno anca me valà. (i due sempre seduti vicino rimangono in silenzio lanciandosi qualche occhiata ogni tanto)

GIUSEPPINA – Mmm che bun. Sèt Vani che da quand a tu cunusì, insoma me . . . at pensi sempar.

GIOVANNI – Ma anca me Pina at pensi sempar.

GIUSEPPINA – E töti li volti cha vegni föra ad ca speri sempar da vedat.

GIOVANNI – Ma anca me Pina.

GIUSEPPINA – E ades cha su che visin a te gh’hu al cör cha bat fort fort cha su mia.

GIOVANNI – Ma anca me Pina su töt agità.

GIUSEPPINA – (voltandosi in modo eloquente verso Giovanni) E alura Giovani?

GIOVANNI – A su mia, püdresum tö šo an calmante.

GIUSEPPINA – Ma no, cli emusiun che bisogna mia fermali.

GIOVANNI – Brava e alura cusa foma?

GIUSEPPINA – Alura u capì (alzandosi) cl’è mèi cha vaga a casa.

GIOVANNI – Ma subit? Pödat mia sta che ancora an pö?

GIUSEPPINA – Sares stada che ma ades l’è mèi cha vaga.

GIOVANNI – Ma at ve amo né?

GIUSEPPINA – Se ma sarà mèi ch’at pensa a quel cha tu det, ciau.

GIOVANNI – Certu ch’agh pensi, varda stanot a dormi gnanca par pensagh.

(Giuseppina è ormai uscita e Giovanni è sulla porta che la sta salutando) Parchè me

ach tegni tant a te e alura at  pensarò tant parchè . . . (mentre Giovanni sta ancora parlando si vede la mano di Giuseppina che prende la testa di Giovanni e con energia se la porta verso di sé per baciarlo. Quindi si vede la parte del corpo inferiore mentre la parte superiore protesa verso Giuseppina è nascosta. Una gamba di Giovanni è un continuo tremore, poi improvvisamente si stacca e Giovanni rientra in stanza barcollando con le labbra colorate di rossetto in uno stato confusionale)

GIOVANNI – Ma, cus’è sucès? U Diu, ma che robi, ma cuma am gira la testa . . . (Marisa è entrata  e vede Giovanni in questo stato)                                      

Scena 3

Giovanni - Marisa

MARISA – Vè gontia da pruvat la presiun!

GIOVANNI – Ahh?

MARISA – Prova vardà che incaramlada cha tè ciapà.

GIOVANNI – Ma . . . (mettendosi una mano sulla bocca si accorge del rossetto) A vag a pulim, ma mè mè mai sucès na roba da genar. (esce)                                            

MARISA – Agh credi ben, dur cuma at sé, at vedrè cha s’at dormi cha le l’at dismesia.

(si avvicina alla finestra per accertarsi che Giuseppina non sia ancora li) Ciamum Pina e te ciamum Vani. (in tono ironico) La gh’è pö vè, no parchè cha le l’è buna d’aspetal föra e apena al met al nas föra dla porta ach salta ados. (suonano all’ingresso, Marisa va ad aprire) A vegni.

Scena 4

Marisa - Marisa - Rosa - Gianni

(Ci sono le due sorelle di Giovanni con il marito di una di queste)

MARISA – Ohh ma va chi gh’è, a fè vegnar šo la tempesta. (tutti la salutano)

Ma varda, ma cusa gh’i cha par ch’av manca la tèra sota i pe, sentev šo valà (i tre si siedono)

MARINA – Ma sia induv’èl Giuvan?

MARISA – Giuvan l’è pena andà in bagn a discaramlas, l’era töt pien da ruset.

MARINA – Come da ruset?

ROSA – E’t vest, at levi det me. (rivolta verso Marina)

GIANNI – Ehh, è un mondo difficile.

MARISA – Ma stè mia agitav che ades al riva.

MARINA – No parchè soma gni a savì che pare ch’al gabia na dona, che tra l’altru la sta che in dl’apartament ad sura.

MARISA – E vuatri a ghi paura cla casca che dabas né. (tutti dicono di si)

Ma me cusa pos fagh?

ROSA – Te sia at duvresi iutas a fagh cambià idea, cusa völal metas insiem a na dona ades, a stal mia ben che da par lu.

MARINA – L’è cume se te ades at gh’esi da catat n’om.

MARISA – Ma parchè cusa agh sares da mal?

MARINA – Ma no sia as fa par di. Quel ch’intendom nuatar l’è che cla dona le l’agh magna mia fra töt.

MARISA – Acseta agh resta gnint par nisun.

MARINA – ROSA – Ehh, ehh . . .

GIANNI – Ehh . . .  è un mondo difficile. (Marisa li guarda con aria di commiserazione mentre entra Giovanni)

Scena 5

Giovanni - Marisa - Marina - Gianni - Rosa

GIOVANNI – Oh ma cusa suced cha si töti che. (tutti lo salutano)

MARISA – Om propria vulì vegnat a catà, om mia fat ben?

GIOVANNI – Ah ma certu.

ROSA – D’altronde sas vülom mia ben nuatar fradei.

MARISA – An ben a dl’anima e ades lasem sta sinò anca incö a gla cavi a cumbinà gninte. (rientra nell’altra stanza)                                                                               

GIOVANNI – Ben però vuatar stè ben, anca te Giovani né, te se cha ta stè ben al mond.   

GIANNI – Eh . . . è un mondo difficile.

MARINA – Al gh’ha pran rašun al mè om al de d’incö bisogna sta ben atenti.

ROSA – Mai fidas da nisun, cha gh’è tanta bröta gent in gir.

MARINA – Gent ch’agh briga n’atim a ciavat, te par esempi Giuvani induva tegnat al libret ad la posta?

GIOVANNI – Induva tegni al libret dla posta, ma me al tegni sota al caset a dl’armari cha gh’hu ad sura.                                                                                                      

MARINA – No, al va mia ben.

GIOVANNI - Ah no.                                                                                             

ROSA – Ma sa vegn di ladar, u pes amo na qualdöna cha vegn dentar cun na qual scusa, it la cata subit.

GIOVANNI – Ma alura induva al meti?

MARINA – Varda Giovani s’at vö at föm al piaser, ta sal de a nuatar.

ROSA – Ch’al vegn in man sicuri.

GIOVANNI – Forsi a gh’i rašun.

MARINA – Ma certu, ma li tu surèli cusa gh’èli par cosa insoma, dasal che dopu at püdrè dormar tranquil.

ROSA – Ad sicur.

GIOVANNI – Alura varda ades mi fat ciapà paura cha vagh a töl e val dagh atseta me gh’hu pö penser. (ma mentre si sta avviando per uscire dalla porta interna rientra Marisa)

Scena 6

Marisa - Giovanni - Rosa - Marina - Gianni

MARISA – Induva vèt?

GIOVANNI -  Su dre cha vaghi a tö al libret parchè i dis cha l’è mia tant sicur e alura . . .  (Giovanni si ferma di parlare perché Marisa davanti a lui scuote la testa in segno di negazione per la cosa che vuol fare)

GIOVANNI – Parchè no?

TUTTI GLI ALTRI – Parchè?

MARISA – Parchè al libret a gh’hu ša cambià post me. (tutti rimangono sorpresi)

GIOVANNI – Come t’è cambia post?

MARINA – E induva l’èt mes?

MARISA – Ah ma val dighi mia.

GIOVANNI – Ma varda sia cha gh’è sö na möcia ad bèsi.

ROSA – Cha iè gnanca tui.

MARINA – Che pu s’at ghesi da mörar nuatar induva andom a catal?

MARISA – Sa ghesi da morar?! Ma prova andà da via al cul vè! Siccome cume i det vuatar l’era mia an post sicur, me lu mes in an post sicur. (rientra nell’altra stanza a stirare)

MARINA – Ma va che robi, ma te Giovani agh dit mia gnint?

GIOVANNI – Ma dopu at vedre che la sia la mal dis.

ROSA – Se ma sta mia fidat ad la sia cl’è sempar stada na barlingota.

MARINA – Cume ad disevum prema  sta mia fidat da nisun che al de d’incö l’è an mond bröt.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

ROSA – Vè Giuvani, om sentì che gni sta n’inquilina nova che ad survia da te.

GIOVANNI – Se la Giusepina, ansi la Pina . . .

MARINA – Varda Giovani da mia fat bindulà da cha le né.

GIOVANNI – Parchè?

ROSA – Ma parchè ad gh’è da sta atenti, mia fidat.                                                  

GIOVANNI – Ma stè mia preocupav, me in ogni casu cuma dis la sia stagh sempar dla banda dal furmentun.

MARINA – Se ma ades a vöi andà a sentar me la sia, ve via Rosa.

ROSA – Se andom.

MARINA – E te Giani at sé né cusa ad gh’è da fa. (con un’occhiata di intesa, poi le due donne entrano nella stanza dove sta Marisa a stirare)

GIOVANNI – Ma se ades li mè surèli li gh’ha da vegnar che a fam na paternale.

GIANNI – Eh caru Giuvan, è un mondo difficile, ma sèt me che tribüleri cun tu surèla, a ma sa sevi acse ma spusavi gnanca.                                                                  

GIOVANNI – E parchè?                                                                                        

GIANNI – Ma caru te s’at capita par casu da cunosan na qualdona ma lasla perdar cha gh’è gnint da guadagnach, te se cha ta stè ben da par te.

GIOVANNI – Eh ma sla gh’ès da piasum?

GIANNI – E ma anca me tu surèla l’am piaceva, ma te, ma sèt cla tra da cli scuresi, cha su mia, e cuma la runfa ad not, ma la runfa cun da chi tirami su, lasa perdar e sta che da par tu cunt.

GIOVANNI – Eh ma propria ades che forsi u catà öna giosta ch’am pias e me a piasi a le.

GIANNI – E se inveci l’at vegn insiem sul par i bèsi.

GIOVANNI – Ma quel as pöl mai savil.

Scena 7

Gianni - Giovanni - Marina - Rosa

(rientrano le due sorelle un po malconcie)

GIOVANNI – Ben ma cusa vè sucès?

MARINA – Cla sfulminada dla sia.

ROSA – La sa tirà adre l’as da stirà.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile

MARINA – Ve via Giani valà ch’andoma a ca.

ROSA – Se l’è mei, ma gnaroma amo a catat.

MARINA – Se par al tu ben.

GIOVANNI – Se vuatri gni par al me ben, ma anca par al vostra mal.

MARINA – Varda cun cha la dad la a farom i cunt, ciau.

GIOVANNI – Ciau. (tutti si salutano mentre escono)

GIOVANNI – Ma va che giurnada incö, u basà la Pina, ansi la ma basà le, è gni catam li mè surèli cl’era almen tri an cli gneva mia, la sia cla ma nascost al libret e ades cus’atar püdria sucedar. (suona il campanello d’ingresso) Vardom . . . (Giovanni apre a Primo)        

Scena 8

Giovanni - Primo

GIOVANNI – Buongiorno.

PRIMO – Buongiorno. (guardandosi in giro)

GIOVANNI – Ma cusa sercal?

PRIMO -  Ma gh’è mia cla siura cha gh’era che l’atar de?

GIOVANNI – Ma chi? Sarà mè sia, ades la ciami. (si avvicina alla porta per chiamarla e subito Marisa entra)

MARISA – Ma chi gh’è ch’am serca? (Poi si accorge di Primo) Ah ma l’è lu.

PRIMO – Su gni a digh che la brogna lu catada e ades töti li pianti iè püdadi.

GIOVANNI – Ben me a gh’u d’andà svedom dopu né sia, arvedas.                             

MARISA – Va ben.                                                                            

PRIMO – Arvedas. (Giovanni esce)

MARISA – Ma cume mai l’è turna che a dimal?

PRIMO – M parchè par la vrità su gni che par sul par vedla.

MARISA – (compiaciuta) Par vedar me? Ma me la Marisa?

PRIMO – Se pü l’am dis induva la sta la vegni a catà anca a ca sua.

MARISA – A ca mia? Ma parchè a völal vegnar a ca mia?

PRIMO – Ma parchè in dla vita as sa mai.

MARISA – Ma alura  . . . me, agh piasi? (Aggiustandosi e mostrandosi)

PRIMO – Se, th’am piasi, anca s’at sé bèla stagiunada.                                             

MARISA – Ahhh!! Ma come!?                                                                                 

PRIMO – No ma scusa, ma parchè me su abituà cun li pianti, cun al legn e alura, ma sèt che me però a su gnanca cuma th’at ciami, sa pos dat dal te.

MARISA – Ma se, püdom das dal te, anca sa su mia gnanca me cuma th’at ciami.

PRIMO -  Me am ciami Primo e te?

MARISA – Me am ciami Marisa, ma te at pö ciamam Isa . . .

PRIMO – Iiiisa . . . ma püdresum mia andà föra insiem me e te na qual sera?

MARISA – Ma, in dla vita as sa mai?

PRIMO – Se però bisogna cha th’am diga induva ta stè.

MARISA – Prema o poi thal gnarè a savì.

PRIMO – Ma quand Isa?

MARISA – Quand a sarà al mument Primo, quand sarà al mument sucedarà . . .

PRIMO – Varda vaghi subit a ca a digal a mè muier.

MARISA – Ahh!!? A tu muier!!?

PRIMO – No ma sta mia preocupat l’è mia mè muier, mè muier.

MARISA – Ma chi’èla alura?

PRIMO – Ma schersavi l’è la mè cavrina.

MARISA – La cavra?

PRIMO – Ma se, gh’hu na cavra da tanti ani, e töti i dis cl’è mè muier.

MARISA – Ah, no parchè sinò andavi a tö al fèr da stirà e thal tiravi adre.

PRIMO – Ades a vaghi, sperom da vedas prest.

MARISA – Se, va ben, ciau Primo. (Primo esce con Marisa che lo segue con lo sguardo salutandolo con una mano). Che dona, che dona cha su, su gnamo da bütà via, (va a guardarsi allo specchio) atar chè, li bèli doni cha gh’ha dla clase e li pias sempar. (mentre si commenta davanti allo specchio entra Giovanni)

Scena 9

Marisa - Giovanni

GIOVANNI – Vè sia ades la presiun a gh’oma da pruvala a te?

MARISA – (piuttosto scocciata) Valà ma va a fa la spesa!  (rientra nella stanza)

GIOVANNI – Ma varda la sia vè cuma la sé trata föra, cuma la sé mulada la pütèla, la mes sö al lamun e la binà al su bèl pesgatun. (esce)

 

 

FINE SECONDO ATTO

 

* * *

 

 

 

TERZO ATTO

 

Scena 1

Gianni - Rosa - Marina a seguire Giovanni

(le due donne si muovono nervosamente nella stanza, mentre Gianni è seduto)

MARINA – Tu det me cha gh’evum da vegnar quand a gh’è mia la sia.

ROSA – Se atseta ades Giovani l’è andà a tö al libret e sla da.

MARINA – Atseta Giani finalmente püdroma cambià la machina.

GIANNI – Eh . . .

ROSA – E me cambi la cusina, e cla la la cöca gnint! (entra Giovanni con un libretto in mano)

GIOVANNI – E’cu al libret, acseta a lasarè le ad sunà.                                                        

MARINA – (prendendoglielo bruscamente) Oh brau Giovani.

ROSA – Se parchè gh’è mia da fidas e ades in ma a li tu surèli i’è in buni man.

MARINA – Ma sculta Giovani, ma tè sbaglià, ma che libret èl chestu?

GIOVANNI – No u mia sbaglià, l’è al libret dal butigher. (le due donne rimangono sorprese)

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

MARINA – Ma chi la völ chestu? (ridandoglielo)

ROSA – Nuatar a dševum al libret pustal induva at gh’è so i bèsi, par metatal al sicur.

MARISA – Quel la la ša mes al sicur la sia.

MARINA – A sevi me cha gh’è sempar in mes la sia.

ROSA – Ma te at gh’è da dasi a nuatar atseta iè püsè al sicur, nisun a püdrà tucai e te at pö sta tranquil.

GIOVANNI – (estraendo dalla tasca un biglietto per leggerlo) Pian, a gh’u da div questo, cume mai dopu at se tant a si gnidi che a catam cun la pretesa da vign i mè bèsi, spieghemal parchè.

MARINA – Ma a tl’om bèla det, al fom par al tu ben, e po parchè èt lesi ch’al bigliet le?

ROSA – Ch’ìèl cha la scret?

GIOVANNI – Ma la sia Marisa.

MARINA – Ma cla bröta ficanasa le.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile. (suonano alla porta e Giovanni va ad aprire a Giuseppina)

Scena 2

Gianni - Giovanni - Marina - Rosa - Giuseppina

GIOVANNI – Ohh, ciau Pina.

GIUSEPPINA – Ciau, oh ma a gh’è ad la gent, forsi disturbi.

GIOVANNI – No talsè che te at disturbi mia. Chesti iè li me surèli e me cugnà.

GIUSEPPINA – Piacere. (la salutano tutti ma di malavoglia) Vuatar püdì mia imaginà cume se sucès me e Giovani propria come in an cine.

MARINA – Se ma bisogna sta atenti parchè i cine i fnes.

GIUSEPPINA – Se ma al nostra al sarà a lieti fine, né Vani?

GIOVANNI – Certu Pina, an lieto fine ch’al gh’avrà mai fine.

ROSA – Oh mama cara, andom valà cl’è mei.

MARINA – Se at gh’è rasun andom ve via Giani. Va che però gnarom ancor a catat né.

GIOVANNI – Se ma stè mia vegnar cun dli pretesi né.                                    

ROSA – L’è mèi cha th’ag pensa a sura a quel cha th’om det. (stanno per uscire, Gianni si avvicina a Giuseppina per dargli la mano)

GIANNI – Buongiorno né siura.

GIUSEPPINA – Buongiorno. (si danno la mano, poi Gianni si volta verso Marina)

GIANNI – Vè Marina, ma sèt che davsin l’è na bèla  dona, l’è mèi da te.

GIUSEPPINA – Grasie.

MARINA – Lasa lè da fa al stöpid, ch’at sé mia pö ‘n pütlet, va ch’at capesi gninte. ( tre escono)

GIOVANNI – Scusa vè.

GIUSEPPINA – Ma sta mia preocupat, pütost Vani . . . quandèl cha . . . ah, quand’èl cha cuminciom?

GIOVANNI – Ma me pensavi ch’esum bèla cumincià.

GIUSEPPINA – No tè gnamo comincia a fa gnint,  quand’èl insoma cha . . .      

GIOVANNI – Ma, me capesi mia, quand’èl cosa?                                                               

GIUSEPPINA – Quand’èl che l’uslin al va in dla gabia?

GIOVANNI – Ah, ma me al sevi mia cha tera scapà l’uslin.

GIUSEPPINA – Varda me gh’hu tanta pasiensa, ma sta mia famla perdar!

GIOVANNI – Ma scusa cusa ontia det da mal?

GIUSEPPINA – Völ di Vani, (avvicinandosi) che nuatar se ades a som insiem, a gh’om da cunsumà.

GIOVANNI – Certu, ades u capì at vö andà föra a magnà, na pisa vala ben?

GIUSEPPINA – U bèla capì cl’è mei cha vaga, a gnarò natar mument.

GIOVANNI – Ma come?

GIUSEPPINA – Natar mument, quand th’arè capì quel cha vulevi di, ciau, as vedom.

GIOVANNI – Ma . . . (Giuseppina esce con Giovanni che non riesce a capire e gli va dietro fino sulla porta) Ma, me am piasares savì cusa la vuleva di. Ades propria agh vüres che al mè amich Luigi, lu se ch’al püdres iutam. Chisà forsi inveci dna pisa la sa spetava quel da pö. (suona il campanello d’ingresso Giovanni va ad aprire a Luigi)

Scena 2

Giovanni - Luigi

GIOVANNI – Ma Luigi, ma propria ad te a ghevi ad bisogn, at sé gni in dal mument giöst.

LUIGI – Alura u fat ben a vegnar ades, vè u vest la tu amiga andà sö par li scali a la svelta, am pareva cla fos rapida.

GIOVANNI – Ah ma al so, sentat šo.

LUIGI – (sedendosi) E cuma vala cun cha le?

GIOVANNI – Ben ben, ansi mal.

LUIGI – E’t fat quel cha tu det?

GIOVANNI – Eh . . . no parchè am ricordavi pö.

LUIGI – Ma brau e alura cusa èt fat?

GIOVANNI – Ma gninte, la fat töt le.

LUIGI – Mei alura, lasa fa a li doni cl’è mèi.

GIOVANNI – Se ma ades, agh sares, insoma . . bisognares . . .

LUIGI – Consumare.

GIOVANNI – Anca te, anca la Pina la ma det atse, ma me u mia capì.

LUIGI – Ma caru al mè Giuvan ma cusa gontia da fa se te th’ahg rivi mia.

GIOVANNI – Ma insoma ma cusa gh’è da cunsumà, ma cusa völ di? . . . Ahh. . . (Capisce) Cunsumà in chal sensu la! Ma as pöl esar acse imbranà, e ades?

LUIGI - (Prendendo una sedia) Ve che sentat ad banda a me.

GIOVANNI – Eh no vè, cla sia mia la fola da cl’atr de!                                                       

LUIGI – Ma lasa le, a vöt ch’at iöta se u no, dai senta sö. (I due si siedono vicini)

GIOVANNI – Dai alura sentom.

LUIGI – Alura Giovanni dim induva som ades?

GIOVANNI – Oh, ancor cun cli dumandi le, induva vöt cha soma, som sentà che in sli scragni.

LUIGI – No, sera ioch . . .

GIOVANNI – (Interrompendolo) Ociu né!

LUIGI - Fa cunt da esar sentà in riva al mar, su mia foma a Igea Marina e atsè insiem a la Giusepina.

GIOVANNI – Va ben fom finta da esar a Igea Marina. Ma varda cusa am toca ad fa.

LUIGI – Tasi, alura a si sentà in riva al mar, a sentat i’ondi cha riva in sla spiagia?

GIOVANNI – Ma am par.

LUIGI – Prova cuncentrat, fa an sfors, sentat al prufom dla salsedine, dal mar?

GIOVANNI – Su dre sfursam par sentar, ma sa sagueti acse inveci dal prufom l’è püsè facil cha senta dl’udur.                        

LUIGI – Ma dai lasa le, sinò me vagh via vè né!

GIOVANNI – No no dai asculti.

LUIGI – A sentat i gabiani cuma i canta?

GIOVANNI – As sent se.

LUIGI – E senta che bèla aria fresca ch’at vegn ados.

GIOVANNI – Se la senti, l’è bèla fresca fin trop.

LUIGI – Alura cun n’atmusfera dal genar, cun davsin la Giusepina cusa fèt?

Giovanni – Cusa fagh? Agh dagh an gulfin.

LUIGI – Ma no!

GIOVANNI – Insoma sa gh’è trop fred agh dagh quel da metas ados no?

LUIGI – Ma valà, ma som d’istà, te sentà in riva al mar cun la Giusepina at vè a metagh an gulfin! Ma cavla šo no!

GIOVANNI – Me gh’hu da cavala šo? Ma me pensavi cl’as caves šo le da par le.

LUIGI – No, la prema volta  bisogna ch’at sia te,dopu at vedrè cl’as rangia da par le.

GIOVANNI – (alzandosi) Ma me su mia da duva cumincià e se dopu la gh’ha fred, upöri meti ch’as meta a piovar, u tempestà, u sinò ariva an qualdun. . .

LUIGI – Se u sinò la gh’ha li mudandi ad fèr! Ma cuma as fa, va cha at ià vè a catà föra töti né, prova sentat le.

GIOVANNI – Ancora. (sedendosi)

LUIGI – Ades at fagh vedar cuma ad gh’è da fa. (seduto vicino cerca di fargli vedere come comportarsi con la Giuseppina allungando le mani, ma Giovanni si alza di scatto)

GIOVANNI – Eh no vè! Ma alra l’è na fola!

LUIGI – Ma valà. (alzandosi) Ades ta mè bèla stufà that rangi, me serchi d’insegnat quèl e te tha scapi.

GIOVANNI – Ma at vurè mia cha resta le.

LUIGI – Ben vè me a vaghi ciau. (esce)

GIOVANNI – Va ben va, cusa vöt ch’at diga, tant figurat se me su mia bun d’andà cun la Giusepina. (Giovanni va allo specchio e simula un incontro con la Giuseppina) Alura Pina cusa dit? Cunsumom? Ahh? Me su che cha spèti atar, parchè th’am piasi, e sicome me a su ch’at piasi cusa spetom a metar l’ušèl in gabia? (entra Marisa)

Scena 3

Giovanni - Marisa

MARISA – L’è mèi che cl’ušèl prema th’al porta in neurologia!                          

GIOVANNI – Ma sia, ma sat sé che, ma evat mia bèla fni da stirà?

MARISA – Se u bèla fni ma su gnida listes a fa an gir par vedar ch’at faga mia na qual stupidata, parchè th’am pari an po trop agità e in mesa l’agitasiun an qualcun al pöl perdar al purtafoi.

GIOVANNI – Ah pruposit ades tha mè fat vegnar in dla ment, va che li mè surèli iu bèla sistemadi, iè gnidi anca prema cli vüleva al libret e li madet cli gnarà ancor. Ma cusa gh’ha d’interesagh?

MARISA – Sat gh’esi gnanca an tulin at ia vedresi mia ad sicur e ades lasum sentà šo che almen na qual volta posa vegnar che sensa duvì stirà.

GIOVANNI – Sentat pör sia me ades a vaghi da la Giusepina.

MARISA – A ma tla moli mia n’atim.

GIOVANNI – Ma parchè gh’oma da ciarì na roba che prema me u mia capì.

MARISA – A ma par cat capesa te li robi agh völ l’interprete.

GIOVANNI – Se ma ades ma sbagli pö, ciau.

MARISA – Ciau, e ricordat da sta dla banda dal furmentun, e varda ch’agh völ mia la patente par quel ch’at gh’è da fa, l’è an brau pütèl, ma caru al mè Signor, al ghavres ad bisogn da tö šo an po da svilupina, gnanca poca, almen an caret pien. Ma par fortuna agh su me cha gh’ha sta adre sino . . . (estrae i libretto postale dal seno) Valche vè al libret, chestu se che ades l’è in man sicuri, ma va cli furbi la, li vuleva fagal sparì, li sa mia che me su nasida prema. (suonano il campanello d’ingresso) Oh vè agh nu mia voia da levà sö, avanti! (suonano ancora) Avanti!! (entra Primo con un grosso forbice)

Scena 4

Marisa - Primo

PRIMO – Permesso?

MARISA – (alzandosi velocemente). Avanti, avanti.

PRIMO – Ciau Isa.

MARISA – Ciau,ma sèt gni amo a catam?

PRIMO – Se, sicome su gni a taià al prà dal cundumini u pensà da pasà par vedar sa ta tsevi.

MARISA – Tè fat ben, ma scultum at taiarè mia al pra cun cal forbas le né. (ridendo)

PRIMO – Certu, agh brighi püsè però acseta al prà al cres mei e al resta püsè bèl.

MARISA – E parche?

PRIMO – Parchè a taial cun al muturin ach crea an stres a l’erba, t’imaginat taial vroom! Vroom! Inveci taial pian pianin cun al forbas tic tac, tic tac . . .

MARISA – Tic tac, tic tac, ma me i vaghi catà föra töti cun al lanternin.

PRIMO – E me am pias atse, tant l’è cume caresà na dona.

MARISA – Se ma però èl mia mèi che na dona at la caresa dabun.

PRIMO – Ma infati me su gni propria par quel . . . (cerca di avvicinarsi a Marisa per abbracciarla, ma suonano il campanello d’ingresso)

MARISA – Ma propria ades!! (Marisa va ad aprire e ripresentano Gianni Marina e Rosa)

Scena 5

Marisa - Primo - Gianni - Marina - Rosa

MARISA – Oh cusa vulì vuatar ancora cah si pena andà via!?

MARINA – Nuatar verament a sercavum Giovani.

MARISA – L’è andà da la su murusa.

ROSA – Ma parchè?

PRIMO – Vè me Marisa ades è rivà cla gent che voi mia disturbà.

MARISA – Ma induva vèt?

PRIMO – A vaghi a fnì da taià al prà, talsè l’è na roba lunga ciau.                              

MARISA – As vedom Primo ciau. (Primo esce salutato da tutti)

MARISA – Vuatar a püdevu mia vegnar natar mument, su mia me si sempar che.

MARINA – Parchè nuatar a sa sta a cör nostra fradèl.

MARISA – Vuatar va sta a cör i bèsi da vostar fradèl, atrar chè.

ROSA – Certu, parchè a vulom ch’as sià faga mia magnà föra da cla furba cha sta che ad sura.

MARINA – E ades a tas duvresi anca di induva tè mes al libret?

MARISA – Ma qual libret, agh nu mia me di libret, figurat se me a vaghi a tö al libret da Giovani e magari tegnumal ados, cun al mond cha gh’è al de d’incö.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

MARISA – Ah ìt pö dil fort, par te pö.

MARINA – Valà che te tas la cunti mia giösta.

ROSA – Propria te sia at ghevi da metat in mesa.                                                      

MARISA – Va che me am su mia mesa in meša a gnint, si vuatri che töt in an culp a si saltà föra, che prema a sevu gnanca se vostar fradèl l’esisteva e me töti li smani a vegni che a stirà.

MARINA – Parchè anca te at gh’avrè i tu interes.

MARISA – Cherasa a gh’hu di bèi interes, che dopu am vegn al mal da schena chestu l’è al mè interes.

GIANNI – Eh Marisa, è un mondo difficile.

MARISA – L’è talment difficile che me ades a vagh a ca mia. (mentre sta per uscire entra Giovanni sconsolato a testa bassa)

Scena 6

Marisa - Gianni - Giovanni - Marina - Rosa

MARISA – Ben Giuan sat sè bèla turnà indre. Ma cusa gh’èt?

GIOVANNI – Ma gnint.

MARISA – Ma come gnint ad gh’è na facia.

GIOVANNI – A l’è che la Giusepina la ma lasà.

MARISA – Dabun? (mentre le due sorelle con Gianni si lasciano andare a commenti di soddisfazione)

MARINA – Ma l’è mèi atse Giovani.

MARISA – Te tasi! E parchè?

GIOVANNI – Ma töt in an culp la fa “Nuatar som come due libelule, che an mument lis lasa, e an mument li s’incuntra, an mument lis lasa e an mument li s’incuntra”. (mimando la scena) Po töt in an culp l’è sparida e l’è pö turnada indre, me u spetà u ciamà, alura si gni via, e u pensà cl’am völ pö.

MARISA – Ben ma cusa völ di scusa.  

ROSA – Völ di cla la völ pö.

MARISA – Cusa sèt te.

GIOVANNI – Second me le la vüleva pö vedum e alura l’è andada via . . . (entra un po trafelata chiedendo permesso Giuseppina)

Scena 7

Gianni - Giovanni - Marisa - Marina - Rosa - Giuseppina

GIOVANNI – Ma sat sé che?!

GIUSEPPINA – Scusè töti, ma sculta ma induva sèt andà?

GIOVANNI – Eh ma at sé andada via e . . .  anca stavolta u mia capì gninte.

GIUSEPPINA – Ma su andada a cambiam par andà föra insiem a magnà quel no.

GIOVANNI – Ahh.

MARISA – Giovanni ma dasvilopat.                                                               

ROSA – Ma la ma scusa né, ma le parchè völa andà insiem a Giovani?

GIUSEPPINA – Parchè me Giovani, ansi Vani am pias, clav vaga ben u no.

MARINA – No te at pias i su bèsi!

GIUSEPPINA – I bèsi? Ma cusa m’an faghi me di bèsi, a gh’u na casa in montagna, na vila al mare e an risturant in sal Garda e pü av dighi mia quel cha gh’hu in banca sinò caschi töti lunghi tirenti. (tutti rimangono sorpresi e senza parole)

GIOVANNI – Ah se.

GIUSEPPINA – Dai andom, cusa dit s’andoma al Mocambo? (prendendolo per mano)

GIOVANNI – Ma se, par me. (E si apprestano ad uscire salutando tutti. Uscendo). Va che però me a su mia bun da balà al mambo.

GIUSEPPINA – Ma gh’è mia da balà.                                                                    

MARISA – Ma varda Giuvan vè, quel lè propria sta dla banda dal furmentun, ansi al gh’è andà in mèsa al furmentun, atar che vuatri ghevu paura ch’agh magnes föra i bèsi, sarà lu se casu ch’agh ia magna föra  a le. E ades siv cusa faghi, a vagh a vedar sa gh’è amo Primo, sempar ch’agh sia mia gni an cramp a la man e andoma föra anca nuatar. Ciau as vedom. (si appresta ad uscire)

MARINA – E nuatar?

MARISA – Vuatar pruvè vardà dad la sa gh’è di pan da stira, che almen si gnidi che par quèl. (esce)

ROSA – Ma vardè che robi.

MARINA – I sa lasà che cume di cucù, ma che mond èl dventà.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

 

FINE

 

Stampa | Mappa del sito
© 1995 - 2025 Franco Zaffanella - Gabbiana di Marcaria - Mantova - Italy