Basta poch par metar giudesi

 

 

Basta poch par metar giudesi

 

Goito – Gabbiana – Castellucchio 

2005

 

 

Personaggi:

 

 

Caterina Grezzi  -  La sposina

 

Luigi Santini  -  Lo sposino

 

Miranda Belletti - Madre della sposa

 

Virgilio Grezzi - Padre della sposa

 

Ernestina Varani - Madre dello sposo

 

Duilio Santini - Padre dello sposo

 

Tersila Saccani - Vicina di casa

 

Gianni Varatti  -  Venditore

 

 

Questa vicenda ambientata ai nostri giorni (2005), si svolge nella casa di due giovani sposi.

PRIMO ATTO

 

Scena 1

Caterina a seguire Luigi

(Caterina è seduta sul divano a guardare la TV poi entra il marito Luigi)

LUIGI – Vè Caterina ma sèt cl’è ša tri mes cha som spušà, cuma vula al temp.

CATERINA – L’è vera, pensa a quand a rivaroma a fa al cinquantesimo, cun di fiöi e magari cun tanti neudin.

LUIGI – Al cinquantesimo? Ma cusa pensat che me a staga insiem a te cinquant’ani?

CATERINA – Parchè?

LUIGI – Parchè? Ma buna cha rivoma a la fin a dl’an! Ma cara mia al matrimoni ades lè ad moda atse. Sa dventa murus, magari as va a vivar insiem, pü dopo quand as pensa da esar madur via cun al matrimoni. Ma is völ pran ben, ma che bèla copia. Trach! Vai le che dopu an po iè ša spartì!

CATERINA – Ma senti che bèla prospettiva. Me a sperares però da sta föra da cla moda le.

LUIGI – Ma certu agh mancares atar, sèt però che al temp al vula dabun.

CATERINA – Quand a vegn i tui però chisà parchè, al temp al ralenta, ecome sal ralenta.

LUIGI – Lasa perdar vala, e tu madar alura, cl’as vegna a rumà dentar in di caset.

CATERINA – E la tua cla fa pasà cun an di töti i mobii par vedar sa gh’è sö dla polvar.

LUIGI – Se ma i miu iè mia che töti li seri.

CATERINA – Par forsa, i tui i vegn al donmesdé.

LUIGI – Ma si sta che se e no cinch minù.

CATERINA – Bastansa par rumpar li bali!

LUIGI – Vè Caterina! Va ch’am pias mia ch’at parla acse, quand a sevum murus tu mai sentì parlà in chal modu che.

CATERINA – Quand a sevum murus, s’at vö savil, cunusevi gnamò ben i tui. Incö c’lè domenica, ch’as pudres sta an po da par nuatar in tranquilità, no parchè ades i rivarà, i signori Ernestina e Duilio.

LUIGI – Ma incö magari i vegn gnanca. (suona il campanello d’ingresso)

CATERINA – No i vegn mia, prova andà a vedar chi gh’è le föra alura.

LUIGI – (si appresta ad aprire la porta ). Chi vöt ch’agh sia. (apre la porta ed in effetti ci sono i suoi genitori )

Scena 2

Luigi - Caterina - Duilio - Ernestina

DUILIO – Buongiorno.

LUIGI – Ciau, ma gni dentar.

ERNESTINA – (i genitori entrano) Ciau, ciau Caterina.

CATERINA – (piuttosto scocciata) Oh buongiorno, ma che sorpresa, l’è an pès ch’as vedom mia.

 ERNESTINA – Dopu disnà me cun al mè Duilio a’som det: Ma incö pudresum mia andà a catà i nostra pütèi? E acseta om fat.

CATERINA – Ma pensa me inveci cun al mè Luigi dop disnà as som det: A sperom, a sperom tant che incö a vegna a catas i tui.

ERNESTINA – Dabun!? Ma che bravi, alura om fat ben a vegnar. (si va sedere sul divano accanto a Caterina)

LUIGI – Sentat pupà.                                                                                           

DUILIO – Se grasie, ma, che bèli scragni, bèli, bèli, bèi piröi, bèi, che bèli, me u mai vest in töta la mè vita dli scragni acse bèli!  (si siede)  

CATERINA – Iè sempar li scragni da ier e da cl’atar de vè Duilio.

DUILIO – Ah se, ma iè pran bèli, né Ernestina?

ERNESTINA – (alzandosi dal divano) Se, ma me sevi dre vardà chi fiur che, par me Caterina, ch’al vas che a stares ben le. (lo sposta mettendolo sull’altro lato del mobile) Ah cusa dit?

CATERINA – Par me inveci i stares ben le induva l’era prema.

ERNESTINA – Ma no dai, lasal che ch’al fa töt n’atar vedar. (si risiede)

LUIGI – La mama la gh’ha rašun, a sta mei le.

CATERINA – Ma certu a sta mei le, varda me spustares anca al mobil.

ERNESTINA – Brava, me ch’al mobil le a spustares la ad banda la porta.

CATERINA – (scostandosi sul divano da Ernestina) Ma certu ma la faga cuma sla fos a ca sua.

LUIGI – Mama cuntentat da vi spustà i fiur.

DUILIO – Che bèi fiur, che bèi culur me in töta la mè vita u mai vest di fiur acse beii! E che prufom.

CATERINA – Ohh a gh’è an pruföm.

LUIGI – Pupà a iè fint.

DUILIO – Che bèi, che bèi fiur fint. Ch’am ricorda me in töta la mè vita u mai vest di fiur fint acse beii!

ERNESTINA – Pensè pütèi che l’è ša tri mes cha si spušà, cuma vula al temp.

CATERINA – Ades però al vula propria mia, ansi al va pran pian.

ERNESTINA – Ma cara Caterina cuma at sé gentile, u capì cusa at vuresi di, che quand a gnoma che a catat at vuresi che al temp al pases mai, che carina ch’at sé.

(Caterina molto spazientita per quello che sente)

LUIGI – Pupà ve cun me ch’at faghi vedar cusa u fat in dal scantinà.

DUILIO – In dal scantinà? A vegni E’l bèl? (entrambi escono)

LUIGI – Gnoma subit.

ERNESTINA – Se andè pör che me intant a parli cun la Caterina.

CATERINA – Ma se parloma, su che cha spèti atar.

ERNESTINA – Sculta Caterina, a th’lu ša det ancor, ma sicome l’è na roba ch’agh tegni tant, insoma Luigi l’è sempar me fiöl no.

CATERINA – La vaga mia a tö tanti vulta via, la spuda al rosp, l’as töga al penser.

ERNESTINA – Sares che, cun Luigi am racumandi, am racumandi tant cun al magnà.

CATERINA – As preocupa mia cun al magnà, al magna matina, mesdè e sera, al salta gnanca an past.

ERNESTINA – Ma fagh di bèi piat, roba buna e bundanta, s’at vö a gh’hu na möcia da riceti.

CATERINA – Ma la sia tegna le li su riceti, a gh’ia faga a Duilio, che a lu l’igh va ben ad sicur.

ERNESTINA – Talsè né che a Luigi agh pias tant i turtèi?

CATERINA – Se, e ades a cumici a capì anca al parchè.

ERNESTINA – Ma fagan, fagan di turtèi cha th’al fè cuntent, e am racumandi cunsà cun la salamèla. Ch’al magna sta pütèl ch’am par an po sö. E se na qual volta andè föra a sena andè a Belfort da Ginin a magnà l’asan. A tl’avrà det no che nuatar lè tanti ani cha gh’andoma, fin da quant Luigi l’era pütlet, e om magnà tant da cl’asan, ma tant da cl’asan cha su mia.

CATERINA – (alzandosi dal divano) Ah ècu al parchè, ni magnà talment tant che parech al vè restà tacà.

ERNESTINA – Ahhh?                                                                                            

CATERINA – No disevi che finura a som andà föra sul na volta.                                 

ERNESTINA – (alzandosi) Ma no! Ma va mia ben, andè föra da pö, al lavura töta la smana, ma portal föra an qual sabat a sena.

CATERINA – Ma sinò siura Ernestina sla völ la pöl purtal föra anca le.                           

ERNESTINA – Dabun?                                                                                     

CATERINA – Ma se, la tös sö al pasegino, e l’agh fa fa an bèl girin. Magari andè a magnà l’asan a Belfort.  

ERNESTINA – Ma cusa dit Caterina, te at gh’è sempar voia da schersà, a vagh a vedar induva a iè andà chi du la valà. (si avvia però verso la porta delle stanze da letto)

CATERINA – La varda però cla sbaglia porta.

ERNESTINA – Se al su, ma vulevi vardà na roba che, scusa né.

CATERINA – (molto seccata) A vulevi vardà na roba che! Ades la va a fa ispesiun, par vedar sa gh’è töt in urdan, sa gh’è la roba mesa via giösta, slu stirada ben. Ma me cusa ontia fat per binà na suocera acse? E pü cla pianta che la gh’ha da restà che!

(iimette la pianta dei fiori dove era prima) Pusibul che le la gh’ha da ficà al nas da partöt! Ah ma sa ma stöfi gh’an dighi cha su mia.  (rientrano Luigi e Duilio)

DUILIO – Bèl al scantinà, che bèl, brau Luigi, me in töta la mè vita u mai vest an scantinà acse bèl!

LUIGI – E me madar induv ‘èla?

CATERINA – La tu mamina la sé mesa la divisa e ades a l’è in ispesiun.

LUIGI – (avvicinandosi alla porta) Mama induva sèt?

ERNESTINA – (fuori scena) A vegni a vegni. (rientra in scena con un paio di mutande rosse in mano) Varda cus’ù catà.

LUIGI – Ma induva i’èt catadi mama?

ERNESTINA – Iu catadi sota al lèt, e am par mia cli sia tui Luigi.

DUILIO –  (avvicinandosi  ad Ernestina per guardarle meglio). Bèli, bèli mudandi rosi, bèli, me u mai vest dli mudandi rosi acse bèli!

CATERINA – (arrabbiata strappa le mutande dalle mani di Ernestina). Ma le gh’ala atar da fa che vardà sota al nostar let? Ficanasa!

ERNESTINA – Ma, ma èt sentì Luigi cusa la ma det ?

LUIGI – Ma mama talsè cla schersa.

CATERINA – No no a schersi mia!

ERNESTINA – E’t sentì? Andom via subit Duilio!

CATERINA – Se andè a magnà an po d’asan ch’av fa ben.

LUIGI – Ma Caterina!

DUILIO – L’asan? Bèl l’asan, che bun a pucin!

CATERINA – Se andè a magnà an po d’asan a Belfort da Ginin!

DUILIO – Da Ginin, che bun! Me cume da Ginin, u mai magnà ad l’asan atse bun!

ERNESTINA – Andoma valà. (con Duilio si appresta ad uscire) A dman Luigi su mia sa gnoma né! Ciau. (arrabbiata)

LUIGI – Ciau, e scusa.

DUILIO – Ciau. (mentre escono Duilio continua a parlare) Alura andom a Belfort?

ERNESTINA – Ma valà. Ades andom a ca!

DUILIO – E l’asan?

ERNESTINA – Lasa lè vè via Duilio! Andom!

CATERINA – Second te dman i vegn mia? Ma gnanca sa vegn al diluvio universale, sla püdes tu madar la gnares a buša anca quand a soma in camara da lèt.

LUIGI – Se ma a me at gh’evi mia da rispondagh atse.

CATERINA – E cusa avres duvì digh? Cha va mai ben quel cha dighi! Ma th’at rendat cunt che tu madar la va a vardà fin sota al nostar lèt.                                                

LUIGI – Ma varda che tu madar la fa li stesi robi, e tu padar che töti li volti ch’al vegn che bisogna ch’al vaga al cèsu par sparà l’acqua ad ca sua!

CATERINA – Ma cusa vöt ch’al voia sparà, l’è che töti i de . . . lu al va.                            

LUIGI – Ma però lu töti i de al gh’ha d’andà quand lè che da nuatar; che dopu quand a gh’è d’andà in bagn agh völ la maschera antigas, agh resta udur par vintiquatruri, e sicome al vegn che töti i de a gh’è sempar udur! E sensa parlà dli su puesi! Ma queli agh dit gnint?

CATERINA – Insoma sl’è an pueta, porta pasiensa.

LUIGI – A porti pasiensa cume te at la porti par i miu, ma valà clè an bèl fenomenu, sul parchè as ciama Virgilio al pensa da esar an pueta. Varda l’unica sares  fai pö vegnar in ca! Sia i miu che i tui!

CATERINA – Eh, e cuma as fa? Bisognares sta pusè ad luntan. (suona il campanello d’ingresso)

LUIGI – E’cu, fa mia in temp andà via i miu che riva i tui.

Scena 3

                                           Tersila - Caterina e Luigi                                                     

(Luigi va ad aprire la porta e si presenta Tersila la vicina di casa con una piccola caffettiera in mano)

LUIGI – Ah no gh’è la Tersila, ve dentar Tersila. (si salutano)

TERSILA – Scusè pütèi ma gh’hu la cafetera cha gh’la cavi pö a versar.

LUIGI – Ma da pör che Tersila cha th’la versi me. (Luigi prende la caffettiera e la svita)

LUIGI – E’cu ša fat. (la porge di nuovo a Tersila)

TERSILA – Grasie, me al si su da par me, e sagh fosu mia vuatar a fam an qual piaser.

CATERINA – Ma agh mancares atar, quel cha püdom fa Tersila al fom vulentera.

TERSILA – Grasie, e gh’hu da ringrasià al Signor sa si gni sta ad banda a me, parchè vuatar a rispetè i’ansian. Me purtrop gh’u mia pö la forsa da quand a sevi šuvna, ma siv quand fen u cargà in si car. E quant sapà in meša al furmentun.

CATERINA – Ma andavat in di camp Tersila?

TERSILA – Ma certu, na volta andavom quasi töti in di camp. Cun al mè puvar Arnaldu a sevum fitadar da Beleti a li Casasi. Alura a gh’era da tribulà dabun, ma sevi šuvna e sentevi mia li fadighi.

LUIGI – Eh la vostra generasiun la propria tribulà tant, nuatar as lamentom sempar, ma sa gh’esun na qual volta da vultas indrè par vedar quel cha gh’è sta prema da nuatar sares mei.

TERSILA – Brau Luigi, paroli Santi, ma ades a vaghi, vu ša fat perdar trop temp.

CATERINA – Ah fosal sempar questo al temp cha perdoma.

LUIGI – E püsè che al tempi is fa perdar la pasiensa.

TERSILA – U ša capì cusa vulì di, pensè che me a gh’evi la suocera in ca, e l’am na fat pasà da töti i culur. Purtè pasiensa valà, arvedas. (esce salutata da Luigi e Caterina)

CATERINA – Par fortuna che i tui in ca nuatar a gh’iom mia.

LUIGI – Questo cara al val anca par i tui,però me dighi ch’as pöl mia cuntinuà na vita dal genar, e pü at vö cha stoma insiem  sinquant’ani?! Ma valà a voi mia dventà rimbambì vè, e stavolta schersi mia! (esce arrabbiato)

CATERINA – Ma Luigi. Va se lu al gh’ha da rabis acse, e me alura cusa duvres di di su genitur? Cha iè du Santin? (suonano alla porta e Caterina va ad aprire)

Scena 4

Caterina - Miranda - Virgilio a seguire Luigi

CATERINA – Sa si che, ciau.

MIRANDA – Ciau Caterina.

VIRGILIO – Ciau.                                                                                                 

MIRANDA – Cuma andoma Caterina? Pensa lè tri mes incö ch’av si spušà. Ahh . . .

(Caterina fa da eco in questa frase) cuma vula al temp.

VIRGILIO – Bèla, am pias cla frase che, cuma vula al temp . . . püdres fa na poesia.      

MIRANDA – (sedendosi) Ma Virgilio fagh sentar l’ultima cha tè scret.

CATERINA – Agh n’al öna nova? (rientra in scena Luigi salutando)

MIRANDA – Ma certu, ve che anca te Luigi a sentar l’ultima puesia da Virgilio.

LUIGI – A vedevi l’ura cha rivesu par sentar na puesia nova.

MIRANDA – Bèla vè. Ma sentev šo.

LUIGI – Sara mèi cha reschia mia da sbaltam. (nel frattempo Virgilio estrae un foglio dalla tasca e si appresta a leggere la poesia in piedi mentre gli altri sono tutti seduti)

MIRANDA – Oh ma che facia scura ch’at gh’è Luigi, par fin ch’agh sia an qualdun ch’at da fastidi.

LUIGI – Ma no, ma la schersarà mia, ma su che, ca su felice cume na Pasqua.

VIRGILIO – Alura si prunt? La poesia l’as ciama “La lus”.  La sera quand a gh’è scur impesi la lus. Quand as fa ciar a smorsi la lus. Quand a l’è a meša via a sua mai cusa fa, alura a faghi sinch minù cun la lus impesa, e sinch minù cun la lus morta. Che furb cha sö.

(Luigi fa un cenno di assenso per quanto riguarda la frase finale)

VIRGILIO – Av piasla? (Caterina e Miranda gli dicono di si compiacendosi con lui mentre Luigi rimane ammutolito)

LUIGI – Varda sa th’agh nesi n’atra da di, parchè l’im pias trop li tu puesi. (ironicamente)

CATERINA – Ma no ades pupà basta.

VIRGILIO – Se anca parchè gh’avres d’andà in bagn.

LUIGI – Ma va.

CATERINA – Ben ma ad sé induva l’è no.

VIRGILIO – (alzandosi) Al so, al so.

LUIGI – Al la sa, al la sa mei da me. (Virgilio esce)

MIRANDA – Ma Luigi! Ma che calset a gh’èt ados?

LUIGI – Che calset a vöt cha gabia? (guardandoseli) Calset da metar in di pe. E pü dim cuma tè fat a vedi, a gh’èt i’och cha va sota li braghi?

MIRANDA – U vest, u vest ch’at gh’è du calset verd, dim cuma as fa a metar du calset acse cun dli braghi marun?

CATERINA – Ma mama l’è listes.

MIRANDA – Ma qual listes, ades a vaghi a töghan subit n’atar per. (esce)

LUIGI – (molto spazientito) Sculta Caterina se tu madar a gh’es da cupala quanti ani a ciapares?

CATERINA – Ma lasa le, la capes gninte cusa gontia da fa? Da cupala?

LUIGI – Apunto! L’è quel ch’u det, tu madar la cupoma, tu padar al serom sö in dal bagn, Acseta s’an parla pö!

CATERINA – Dai porta pasiensa Luigi, th’è sentì cla la det anca la Tersila.

LUIGI – Se, se porta pasiensa.

 

Scena 5

Luigi - Caterina - Miranda a seguire Virgilio

MIRANDA – (rientra in scena con un paio di calze diverse) Ecu chesti  i va ben, cambi Luigi che dopu tha stè mei.

LUIGI – Agli ordini comandante. (rende le calze apprestandosi a cambiarle)

LUIGI – Ma va che mester, i calset verd i va mia ben, bisogna meti intunà cu li braghi, e magari cun li mudandi. Varda sa cati quel cha inventà i culur al pituri da sciafun!

(rientra Virgilio dal bagno)

VIRGILIO – Ahh, ades a stagh mei, am senti püsè alšer.

LUIGI – Se caro.                                                                                                  

VIRGILIO – Vè Luigi ve che n’atim u vest na roba in bagn cha gh’hu da fat vedar.

LUIGI – Cus’èl? Ades at vö cha vegna in bagn!                                                                 

VIRGILIO – Parchè at püdresi fa na roba da comodità, lu fat anca me a casa mia.

LUIGI – Ma no!

CATERINA – Ma dai va a sentar cusa dis me padar.

LUIGI – No! Me a vaghi a sentar gninte! A nisuna manera!  Vagh te! At sé pena gni föra dal bagn e ades at vö cha vegna dentar? Pi piu!

VIRGILIO – Ma dai ve via. (prendendolo per un braccio)

LUIGI – Ma no, a vegni mia, lasa le!

VIRGILIO – Dai cl’è na roba importante. (viene quindi di malavoglia trascinato dal suocero verso il bagno. Luigi usa le calze come un bavaglio per non sentire la puzza del bagno)  

MIRANDA – Dai Luigi scultà Virgilio, ch’lè püsè vech da te.

CATERINA – Mama lasa le che dopu as rabes.

MIRANDA – Oh as rabes, e te a vedat mia insoma cuma as vest?  Pütost dim a gh’è gnint da nov?

CATERINA – E cusa duvria esagh da nov?

MIRANDA – Ma th’al sè no, che me e tu padar vuresum tant an pütin.

CATERINA – Ben ma val fè!

MIRANDA – No me voi di an neudin, u parlà anca cun i tu suoceri, anca lor agh piaseres tant dventà noni.

CATERINA – Buna.

MIRANDA – Insoma anca lor i sares cuntent, an pütin al fa la gioia dna famiglia.

CATERINA – Mama al neudin al rivarà quand a sarà al mument.

MIRANDA – Talsè cha gh’è an pruverbi: Chi ha tempo non aspetti tempo.

CATERINA – Agh né anca n’atar cha dis: Che chi gh’ha temp al la drova par fas i’afari sui.

MIRANDA – Ma dai, scultum me,cha soma töti dre spetà. (alzandosi) Oh ma varda , par me Caterina ch’al vas che a stares ben in mesa. Cusa dit?

CATERINA – A dighi che chal vas le gh’è bèla gni la bala a forsa d’andà avanti e indre.

(entra improvvisamente Luigi che scappa dal suocero che vuole portarlo in bagno)

LUIGI – No, tu ša det che vegni mia!

VIRGILIO – Dai ve che insoma da cusa gh’èt paura?

LUIGI – No! No insoma! In dla camara a gas no! (scappa uscendo dalla porta)

VIRGILIO – Ma ve che, dai induva scapat. (gli corre dietro)

CATERINA – Ma pupà.

MIRANDA – Ma va i šöga mia cume dü pütlet.

CATERINA – Giösta mama, cusa vöt an pütin ch’agh n’om ša dü in ca.

 

FINE PRIMO ATTO

SECONDO ATTO

 

Scena 1

Caterina a seguire Gianni Varatti e Luigi

(nessuno in scena suona il campanello e subito dopo entra in scena dalla porta interna Caterina)

CATERINA – As fa mia in temp a vegnar a ca, chi riva subit cume li moschi.

(apre la porta pensando che siano i suoceri, invece si presenta il venditore Gianni Varatti)

GIANNI – Buongiorno.                                                                                         

CATERINA – Buongiorno, ma ch’ièl?                                                                      

GIANNI – (entrando) Chi so? Chi so? So Gianni Varatti, l’uomo dalle grandi occasioni. Con Gianni Varatti affari fatti!

CATERINA – Ma al varda cha gh’è nisun afari da fa.

GIANNI – Ma come? Forsi la sa sbaglia parchè me su gni a fa firmà al cuntrat.

CATERINA – Ma qual cuntrat? Pian che ciami al mè om. (si avvicina alla porta interna per chiamare Luigi)

CATERINA – Luigi!

GIANNI – Che bèla casa, cha ghi.

CATERINA – Al varda ch’al gh’ha poch da rufianà parchè la ša sbaglià bus.

LUIGI – (entrando in scena) Cusa gh’è?

CATERINA – Prova sentar ch’al siur che ch’al dis cha gh’oma da firma an cuntrat.    

LUIGI – An cuntrat?

GIANNI – Buongiorno.

LUIGI – Buongiorno.

GIANNI – Alura lu l’è Luigi Santini?

LUIGI – Se, propria.

GIANNI – Alura am su mia sbaglià, u purtà al cuntrat da firmà par cumprà l’enciclopedia.

CATERINA – Cosa?

LUIGI – Ma quala enciclopedia? Nuatar om urdinà nisuna enciclopedia.

GIANNI – Vuatar no ma i vostra genitur se Duilio Santini, con la moglie Ernestina, Virgilio Grezzi con la moglie Miranda. (leggendo un foglio che tiene in mano)

LUIGI – Ecu, anche questa ades.

CATERINA – E che enciclopedia saresla?

GIANNI – L’enciclopedia del neonato, venti volumi. E la costa, chesta l’è la roba interessante, la costa gnanca 2000 euro.

 LUIGI – Ciuè?

GIANNI – Ciuè 1999,99, ribadisco 1999,99!

LUIGI – Oh ma l’è gnanca cara. (ironicamente) Al pöl dismengasal. Cun quel cla costa bisogna ch’agh sia dentar la carusina, al paseginu, e i panulini par n’an e mes e al triciclu.

GIANNI – No quela l’è töta roba a parte, alura firmè?

CATERINA – Al mè om al gh’ha ša det da no, e visto che iè sta i nostra genitur, chi la paga lor.

GIANNI – No, lor i ma det chi la fat par iutav, ma la paghè vuatar.

LUIGI – Ma che furb, i völ iutas cun i nostar bèsi, e pü nuatar di pütin agh n’oma mia.

GIANNI – Ma i rivarà, e alura a gh’avrì ad bisogn.

CATERINA – Al varda nuatar ades a gh’avresum sul bisogna d’an po ad tranquilità.

GIANNI – An po da tranquilità? Ma pronti, ma gh’hu anca quel. (dalla borsa estrae un catalogo) E’cu, vala che, poltrona tranquilità, vardè che bèla.

LUIGI – Ohh.

GIANNI – Töta muturisada, la sa sbasa, la s’alsa, la gira a destra, la gira a sinistra, la sa scalda, la canta, la bala e la fa i masagi.

LUIGI – A portla anca a pisà al cagn?

GIANNI – No però sa vulì mia che al cagn agh vaga sö quand as senta agh mola na scosa,che lu al scapa via subit. E siv cusa la vegn? Gnanca dumela euro. 1999,99. Ribadisco 1999,99.

CATERINA – Ma s’al che lü al gh’ha töta la roba a bun marcà.

LUIGI – Al ma sculta nuatar a vuloma mia gnint va ben.

GIANNI – Ma insoma, ribadisco che che a gh’è n’impegnativa da pagament, püdresu sa vulì pagala anca a rati, adritura fin a 8 euro al mes par vint ani.                                    

LUIGI – Vint’ani? Dopu su mö dre pagà li rati dl’enciclopedia dal neonato e mè fiöl magari l’è bèla dre a fa al suldà.

CATERINA – Infati, quindi al pöl andà, cha seroma butega.                                                                                    

GIANNI – Ma si sicur da vigh ad bisogn da gninte?

LUIGI – Sal gh’ha di bèsi da das, da quel a gh’avresum ad bisogn.

GIANNI – Ma certu, quanti bèsi vulì, 10,000, 20,000, 50,000 euro? A vi doma cun l’inpegnativa da dai indre in sinch ani.

CATERINA – Ma sensa interes?

GIANNI – No an picul interes, ma piculin. Ades a vardi, (cercando un foglio nella borsa) dunca i sares gnanca al trenta par sent.

LUIGI – Pian! A gh’ha scumeti cl’è al 29,99 par sent.

GIANNI – Propria, ma cuma a fal a savil?

LUIGI – Ah ma agh völ mia n’ingegnier. Ma ades am faga al piaser, al vaga valà, (cerca di accompagnarlo fuori) al vaga incantà an qualdun atar.

CATERINA – E al vegna pö.

GIANNI – Ma signori ribadisco che c’è questa enciclopedia, cusa gh’ontia da fa?      

LUIGI – A gla porta ai nostar genitur.

GIANNI – E va ben, in ogni casu sa gh’esu da cambià idea u a gh’esu ad bisogn da quèl questo l’è al mè bigliet da visita, Gianni Varatti affari fatti!

LUIGI – Va ben, va ben, arvedas. (prendendo il biglietto, e poi Gianni esce) Chestu l’è an bèl element. Ribadisco, ribadisco quela a’ta cunà vè!

CATERINA – E’t vest? Dopu i dis cha iè mia invadenti, varda cusa a iè andà a pensà.

LUIGI – Se ma su cunvint che la nedra dal šögh la sia sempar tu madar.

CATERINA – E’cu sempar culpa da me madar! Varda ch’at gh’è da lasà le cun mè madar, sinò me a vaghi via e th’am vedi pö.

LUIGI – Ma insoma èl mia vera,tu madar la gh’ha mia sempar da metar parola, sensa parlà da tu padar, il poeta puzzolone!

CATERINA – Basta! Ades th’a mè bèla stufà! Varda an po anca i tui!

Scena 2

Luigi - Caterina - Tersila

(suona il campanello e Luigi va ad aprire alla Tersila)

TERSILA – Buongiorno.

LUIGI – Buongiorno Tersila, ma la vegna dentar.

TERSILA – Grasie. (entrando) Ciau Caterina.

CATERINA – Buongiorno Tersila. (un pò imbronciata)

TERSILA – Am parì an po rabi cus’è suces?

CATERINA – Eh, soma in discusiun Tersila.

TERSILA – Ma la causa gh’hu idea cla sia sempar quela.

LUIGI – Se Tersila sempar quela.

TERSILA – Ma vuatar pütèi s’av vulì ben ghi mai da fav ciapà dal nervus. Av lu ša det diversi volti purtè pasiensa e rispetev, sinò na qual volta a vegni cun la mansarina vè. Agh né mia ša bastansa di spus cha sa spart,guai s’al fè anca vuatar!

CATERINA – Se ma varda che i nostar genitur is cundana mia poch.

LUIGI – Nuatar a tacom sempar da lit sul par culpa sua.

TERSILA – Alura si la capes mia cun li buni bisogna druvà li cativi.

CATERINA – L’è mia at se semplice Tersila.

TERSILA – Ah ma al so, ma quand l’agh völ l’agh völ, te pensa che me i suoceri a gh’ievi in ca, u fat tant da ch’al tribulà che an bèl de am su propria stufada.

LUIGI – E alura cus’èt fat?                                                                           

TERSILA – A ma ades th’al dighi cusa u fat, an de cun na scusa iù serà sö töt du in dal pürsel, e fin chi ma mia prumes ch’iavres mes pö parola tra me e al me om iù mia mulà. Ben i vuleva mia cedar né. Ia fat töta not serà so in dal pursel cun du nimai, i sbraiava, i sigava, ma gh’era nisun cha ia sentiva, al me om l’era al periodo dal medar a püdì imaginav. Insoma la matina i sé decis e alura u vert al pürsel. Ben da alura ià pö fiatà, iè dventà du angilin. Dopu, Tersila che, Tersila le, cusa gh’hu da fa? Va ben acse? I sé pö permes da dim quèl.

CATERINA – Ma th’è propria fat ben.

TERSILA – No parchè sinò im mandava al manicomio vè. E sicome evi sentì di che quand na persona la pasa an po ad temp serà so dentar in dal pürsel cun di nimai al met ad sicur giudesi, sevi mia sl’era vera però la funsiunà.

LUIGI – Ecu nuatar cusa as manca, al pürsel.

TERSILA – Ma sl’è par quel a basta na camara qualsiasi.

CATERINA – Sares mia na bröta idea.

TERSILA – Pensegh, me a vaghi, sa vdoma.                                                  

CATERINA – Ciau Tersila.

TERSILA – Ma Diu, ades am dismengavi da div che dmatina i tös la lus da li ot a li dies, a gh’è föra li carti.

LUIGI – Va ben grasie Tersila. (Tersila esce) E’t vest la Tersila che curagiu cla gh’ha vi?

CATERINA – L’è vera, e duvresum anca scultala parchè püdom mia butà via al  matrimoni par culpa di nostar genitur.

LUIGI – Ma pensa se di genitur i gh’ha mia ad capì chi fa dal mal ai fiöi.

CATERINA – Lor i pensa cha sioma amo di pütin, bisognares dabun fa cuma a det la Tersila.

LUIGI – Certu, ma nuatar a gla cavaresum mai a fa na roba dal genar, cuma sares bèl se par almen na smana i gh’es mia da fas vedar, se almen par na smana püdesum resta sul me e te. (suona il campanello d’ingresso)

Scena 3

Caterina - Luigi - Gianni

LUIGI – E’cu, ša pasà na smana!

CATERINA – A l’era bèl da savì. (Luigi va ad aprire pensando di trovare i genitori ma invece si ripresenta Gianni Varatti)

LUIGI – Ben! Ma ancor che a l’è?

GIANNI – (entrando) Buongiorno, scusè sa su mo che, ma gh’u na pruposta cha püdì mia di da no.

CATERINA – As par da esar sta ciar.

GIANNI – Ribadisco! L’enciclopedia del neonato, venti volumi, inveci da favla pagà gnanca dumela euro, a vla faghi pagà gnanca mela euro.

LUIGI – Magari iè 999,99.

GIANNI – Brau, ma lu al gh’ha na ment mia da schers, ma al šöga al lot.

LUIGI – Al varda che s’al va mia via, i nomar i daghi a n’atra manera.

GIANNI – Ma parchè? Ma al varda cla induvinà al sent par sent.

CATERINA – E nuatar al sent par sent agh disom da no. E gh’ha scumeti che ad man magari al vegn dišendus cha sla da par gnanca sinsent euro.

LUIGI – Se, 499,99, a vaghi a tö al libret ad i’asegn valà.

GIANNI – Oh brau cha foma al cuntrat.

CATERINA – Ma qual libret d’asegn Luigi?

LUIGI – Sta mia preocupat.                                                                                  

GIANNI – A vedla siura. (prendendo dei fogli dalla sua borsa) Mia par gninte am ciama al rè di vendidur, a gh’ù na tecnica da vendita che la gent la pöl mia fa a men da cumprà quèl, gh’è nisun ch’am dis da no. (rientra Luigi con una scopa in mano)

LUIGI – Cus’èl cla det?

GIANNI – U det che töti im tös quèl.

LUIGI – Se ma vedal cla mansarina che?

GIANNI – La vedi, e vedi cl’è anca mesa mal, a volal cumpran öna nova a gh’u d’iucasiun föra da testa, na mansarina, gnanca des euro, 9,99, ribadisco 9,99.

LUIGI – No, al sé sbaglià, parchè se da che trenta second, ansi 29,99, a l’è gnamo andà via, cla mansarina che l’agh riva in sla testa!

GIANNI – Ahh? Pian, pian che alura a vaghi! (raccogliendo velocemente le sue carte)

LUIGI – E ch’agh vegna pö voia da vegnar in ca nostra, qualsiasi roba al gabia da vendar.

(a questo punto a Caterina viene in mente qualcosa)

CATERINA – Luigi spèta, e lu al vaga mia via.

LUIGI – Parchè? (Caterina si avvicina a Luigi per suggerirgli qualcosa in un orecchio)

LUIGI – Cosa?

CATERINA – Second me Al püdria esar utile.

LUIGI – (rivolgendosi a Gianni non molto convinto) Al ma sculta,sicome oma vest ch’al gh’ha da töt, vulem dmandagh s’al gh’ha roba anca a nulegiu?

GIANNI – A nulegiu? Ma certo, val che al catalogo dal nulegiu, a gh’è töt quel ch’as völ.

CATERINA – Nuatar s’agh vures na roba an po particolare.                                       

GIANNI – Ma qualsiasi roba la sia, me a gh’lo.

LUIGI – Insoma nuatar sagh vures du nimai a nulegiu.

GIANNI – Cosa? Du nimai?

CATERINA – Se du nimai, vedal che questi a gh’ià mia.

GIANNI – Pian cha vardi, u det che a nulegiu gh’hu töt al pusibil imaginabil. (apre il catalogo ed inizia a guardare). Alura vardoma, na, n’asan, nav, nev, nervus, Niagara, n’inbecile, valché, nimal. Par quant temp a gh’i da nulegial?

CATERINA – Par na not.

GIANNI – U capì, alura du nimai, da 150 chili l’un par an de i costa, ma gnanca 100,00 euro. Ciuè 99,99, ribadisco 99,99

LUIGI – Va ben.

GIANNI – Alura foma l’afari?

LUIGI – Se, ah Caterina?

CATERINA – Se, se.

GIANNI – Alura al firma che, e al pürsel induva a gli? (Luigi intanto firma)

CATERINA – No a gl’om mia al pürsel, i metoma in dal ripustigliu u le dad là.

GIANNI – Cuma vulì, quand a si prunt am telefunè e me vi fagh purtà.

LUIGI – D’acordi.

GIANNI – Alura arvedas, E anca incö u vendì quèl. Gianni Varatti affari fatti! (esce)

LUIGI – Certu che fas purtà du nimai la gh’ha al manach.

CATERINA – Luigi al fom sul in dla speransa ch’al posa funsiunà cume a det la Tersila.

GIANNI – Ma t’inmaginat che udur ch’as farà, dopu vè par tiragal via.

CATERINA – Ma in fond l’è mèi nasà a dl’udur, pütost che fa morar al nostar amur.

GIANNI – Vè! Th’at metarè mia a di dli puesii cume tu padar né!?

 

 

FINE SECONDO ATTO

 

                                                            * * *                                                              

 

TERZO ATTO

 

Scena 1

Tersila a seguire Caterina e Luigi

(la scena è vuota si sente il rumore dei maiali con Tersila che parla)

TERSILA – Va via dai . . .  ma va che dü bèi nimai. Pecà ch‘iabia tolt sul a nulegiu.

Va in la. Le ades a iè a post anca cun al magnà, ades püdì mülà quel ch’agh ni voia parchè me a vaghi. (esce entrando in scena, guardandosi dietro che i maiali non la seguano)

TERSILA – E’cu, pütèi! (non vedendoli arrivare va sull’altra porta per richiamarli)

TERSILA – Pütèi! (Caterina e Luigi entrano in scena)

CATERINA – Scusa Tersila soma che.

TERSILA – Alura vardè che ades i nimai iè a post, quindi a ghi sul da fa quel cha soma ša d’acordi.

LUIGI – Grasie Tersila, parchè nuatar ad nimai soma mia pratich.

TERSILA – Ma fin par carità, me am par da esar turnada indre quand a stavi in campagna. Su me cha gh’hu da ringrasiav, e am racumandi né nisuna rimisiun, i fè andà dentar töti quatar, dopu a vedrì che li robi l’is giösta.

CATERINA – A speroma ch’al funsiuna.

TERSILA – Ma certu ch’al funsiuna.                                                                        

LUIGI – Da che an po i duvria esar che, tra l’altro ciapoma l’ucasiun, parchè i gh’ha da vegnas a parlà e i vegn töti quatar.                                                            

TERSILA – Va ben, comunque i ša capì töt quel cha gh’i da fa, quindi me pos andà. Am farì savì.

CATERINA – Va ben, grasie Tersila.

LUIGI – Soma in debit.

TERSILA – Ma valà. (esce salutata dai due)

CATERINA – Sperom da catà al curagiu par serai sö le.

LUIGI – Al so, agh völ an bèl curagiu par fa na roba dal genar, ma d’altronde sinò s’an liberoma pö.

CATERINA – Propria, parchè me di tui an pödi pö.

LUIGI – E me an pödi pö di tui.

CATERINA – Alura te at cöci dentar i miu, e me cöci dentar i tui.

LUIGI – S’al vegn a savì an qualdun as denuncia per maltrattamenti.

Scena 2

Luigi - Caterina - Mirando - Virgilio - Ernestina - Duilio

CATERINA –  (suonano alla porta d’ingresso) I’è rivà. (va ad aprire la porta entrano tutti e quattro i genitori salutandosi)

LUIGI – Oh ma sa si che töti cus’è suces?

MIRANDA – Soma gni insiem parchè gh’oma da div quèl.

ERNESTINA – Quèl che ad sicura av farà cuntent.

CATERINA – Ma gnanca dil.

DUILIO – Bèla roba vè, bèla roba. Me na roba bèla acse lu mai sentida!

LUIGI – Alura sentev e sentoma la nuvità.

VIRGILIO –  Stavolta l’om pensada giösta.

MIRANDA – Dopu diši che i vostar genitur iv völ mia ben.

DUILIO – Che bèla scragna, löcida, che bèla, che bèi piröi. Me di piröi acse iu mai vest!

CATERINA – Alura cusa saresla sta roba bèla?

MIRANDA – Sares che nuatar töti insiem as piašares vegnar a sta che cun vuatar.

LUIGI – Ahh!!??                                                                                         

CATERINA – Ciuè vuatar vuresu vegnar sta che cun nuatar?

ERNESTINA – Ma se gh’ì tanti camari vödi, a staresum töti ben insiem.

LUIGI – Ma sicur, a staresum talment ben che pudresum anca fa li fèri insiem.

DUILIO – Bèli li fèri, töti insiem bèli. Me dli fèri atse bèli iu mai vesti!

CATERINA – At iè mai vesti e at ià vedrè mai!  Ma cuma püdì pensà na roba dal genar?

MIRANDA – Ma Caterina insoma, a püdresum iutav, dav na man, prova pensà la matina quand as dismisiom catas töti insiem a fa culasiun che bèl cha sares.

LUIGI – Se ma me dopu töti li matini am resta al magnà in sal stomach!

VIRGILIO – Ma sinò me intant ch’av dismisiè pödi div na poesia.

LUIGI – Sares la buna volta cha vaghi a fa culasiun al bar.

VIRGILIO – Sinò a pos cuntavla a la sera par indurmensav.

LUIGI – Vè, me la sera gh’hu mia tanta voia d’indurmensam, tanto meno cun li tu puesii.

ERNESTINA – Ma dai Luigi cha föma na gran bèla famiglia cume queli ad na volta, e dopu quand a rivarà i neudin a püdresum dav na man, intant ch’andè a lavurà.

CATERINA – Insoma vuatar i  ša fat in vostar cunt, sensa gnanca dmandas.

MIRANDA –  Ma pruvè sentar la puesia da Virgilio, che bèla cl’è, al la screta par l’ucasiun.

LUIGI – Pos andà föra?

MIRANDA – Ma par Diu! At gh’è da scultala anca te, ch’al sé impegna atse tant, al la screta intant cl’era in bagn.

VIRGILIO – Ades cha tha ml’è fat vegnar in dla ment, dopu bisogna ch’agh vaga.

LUIGI – (sedendosi) U capì cuma al sé impegnà, ch’al le sal vegna a sta che, l’ocupa al bagn e al la mola pö.

VIRGILIO – La s’intitula “Che bèl” . . . (interrotto da Duilio)

DUILIO – Che bèl, che bèl  . . .                                                                             

ERNESTINA – Tasi Duilio cha scultom la poesia.

VIRGILIO – Che bèl a vaghi sta cun me fiöla e me šenar. Che bèl vi pö da fa li scali, andà dre al giardin, d’acquà l’ort, parcià la tavula. Che bèl, ades la farà an qualdun atar.

DUILIO – Che bèla, che bèla puesia. Me na puesia acse bèla lu mai sentida in vita mia!

LUIGI –  Ma cusa gh’ala da bèl? Dim cusa la gh’ha? E pü scultum n’atim, parchè at gh’avresi pö da fa li scali.

MIRANDA – Parchè om pensà, nuatar töti insiem, che vuatar va spustè ad sura, e nuatar a gnoma sta che dabas.

CATERINA – Ma se, anca quela, adritura sa vulì püdresum anca andà sta föra sota al calum.

LUIGI – Insoma me che am par an manicomiu, va ben! E sa fom mia cla roba la a stoma fresch nuatar.

CATERINA – Ad di ben te.

ERNESTINA – Ma sentì mia vuatar  a dl’udur.

VIRGILIO – Se anca me al senti, a gh’è na qual pursilèra che visin?

CATERINA – Eh, as ved cha tira l’aria vers dad che.

MIRANDA – Cherasa da aria, bisogna chal sia an bèl vent.

ERNESTINA – Ma alura quand’èl cha püdoma fa patini?

LUIGI – (alzandosi) Ma quali patini mama!? Quali patini!?

Scena 3

Detti Tersila

TERSILA – (si sente chiamare da fuori) Pos vegnar dentar, permeso . . .

CATERINA – (va verso la porta per aprire a Tersila) Ve dentar Tersila.

TERSILA – Scusè s’av disturbi, buongiorno a töti.                                                   

MIRANDA – Varda me suporti mia la gent cha sta mia a ca sua.                        

TERSILA – A gavresu mia an po ad buter da prestam?

LUIGI – Ma certu cha glom.

CATERINA – A th’al vaghi a tö subit Tersila. (esce)

LUIGI – Ala sentì la nuvità Tersila?

TERSILA – No, cusa saresla?

LUIGI – Che chi siur che i vures vegnar a sta che cun nuatar.

TERSILA – (avvicinandosi a Luigi) Ahh, ma cusa spetev a fa quel cha vu det?

LUIGI – L’è mia facil Tersila.

ERNESTINA – Le èla cla siura che sta che visin?

TERSILA – Se.

DUILIO – Bèla, che bèla siura. Me in dla mè vita u mai vest na siura acse bèla!

TERSILA – Ma grasie.

MIRANDA – Ah ma la cunosi, cun na scusa u cl’atra l’è sempar che a curiusà. Ah ma ades cha gnoma sta che nuatar la gh’avrà da perdar al vesi.

TERSILA – Cara la mè siura i’unich mè vesi iu ša pers lunga la strada.

VIRGILIO – (alzandosi) Oh che bèla frase, pudria esar l’inisiu dnà poesia. Lunga la strada cha porta a Uspedalet, am su invià cun al mè caret. . .

LUIGI – E’cu, brau, inviat vers Uspedalet e mocla cun cli puesi le.

CATERINA – (rientrando dalla cucina con il burro per Tersila) E’cu al buter Tersila.

(allungandoglielo)                                                                                                   

TERSILA – Grasie Caterina, ma scultum ma èl vera cha vegn a sta che i vostar genitur?  

CATERINA – E’t sentì?

TERSILA – E gh’ha scumeti chi völ vegnar sta che dabas?

LUIGI – Propria Tersila.

TERSILA – Ma alura agh fev mia vedar li camari? (facendo l’occhiolino a Luigi)

ERNESTINA – (alzandosi) L’è vera a gh’oma da vedli.

TERSILA – Ma certu a gh’i da savì cuma metar šo li patini no.

VIRGILIO – Ma me ades però a gavres d’andà in bagn.

TERSILA – (prendendolo sottobraccio) Ma no agh va dopu, ades al varda li camari.

MIRANDA – Ma varda cuma l’è interesada, par fin ch’la gabia piaser cha gnoma sta che.

ERNESTINA – Ades prema da töt vardoma induva metar li camari da let.

TERSILA – Ma certu, intant ades cuminciè a vardà cla camara che ch’lè quela püsè granda, né Luigi?

LUIGI – Se l’è quela püsè granda.

CATERINA – Püsè granda e püsè profumada.

VIRGILIO – Ma pos mia andà in bagn?

TERSILA – Dopu, dopu agh va.

DUILIO – Che bèla siura, che bèla.

ERNESTINA – In cla camara le alura a pudresum fa al salot.

TERSILA – Se, quel cha vulì, prego. (i quattro entrano nell’altra stanza quasi spinti da Tersila, e subito dopo chiude velocemente la porta)

TERSILA – E’cu, e buona permanenza! (tutti e tre si avvicinano alla porta per sentire cosa dicono)

MIRANDA – Uhhhh, che udur!

VIRGILIO – Ben ma cusa gh’è le?

ERNESTINA – Ma sa gh’è du nimai!

MIRANDA – Du nimai!!!

ERNESTINA – E’cu da induva gneva l’udur.

DUILIO – Però che bèi nimai, bèi gros, me u mai vest in töta la mè vita di nimai acse bèi!

MIRANDA – Ma quai bei! Andom föra dad che valà.                                        

VIRGILIO – Sarà mèi, ma la porta lè serada! L’as vers mia!                                             

ERNESTINA – Ma come? Veršì! Veršì la porta!

MIRANDA – Caterina verši insoma! (Luigi incoraggiato da Tersila)

LUIGI – No ades stè le fin cha si mia prumes da vegnar pö in cha nostra.

MIRANDA – Come da vegnar pö. E parchè?

ERNESTINA – Apunto cusa om fat da mal?

CATERINA – Parchè nuatar an püdoma pö cha saguitega a vegnar in ca nostra a vardas adre cume du pütin.

MIRANDA – Ma al fom par al vostar ben. Dai verši!

VIRGILIO – Dai cla ma scapa!

TERSILA – U parcià i’urinai le par tèra, par töti.

VIRGILIO – Se i’urinai, anca quela, pü che agh né sul tri, e nuatar soma in quatar.

TERSILA – Parchè par lu a gh’oma parcià la suiola.

VIRGILIO – Ma le.

ERNESTINA – Ma che robi. Serà so che cun du nimai.

MIRANDA – Valà che te bröta vècia scancarada a th’al dom nuatar apena gnoma föra dad che!

TERSILA – Prema da vegnar föra a ghi da fagh cla prumesa chi va det i vostar fiöi.

ERNESTINA – Ma vuatar si mia giöst, dai Luigi verši cha staghi mal!

LUIGI – Prema la prumesa cha ghi da fa, sinò stè le töta not.                                   

MIRANDA – Töta not? Ma cusa vè saltà in ment! Seras sö cun du nimai!

CATERINA – Parchè i nimai i porta giudesi a quei cha gla mia.

MIRANDA – Ma nuatar agh nom dal giudesi, a gnaresum fin a sta cun vuatar par iutav, e lè anca an sacrifesi vè, Uhhh sta in la! (rivolgendosi ad un maiale)

TERSILA – Alura i gnamò capì gninte.

MIRANDA – Tasi te vè bröta vècia, scumeti ch’at sé stada te a digh da fa na roba dal genar. Verši insoma!

CATERINA – Alura mama fa la prumesa.

MIRANDA – No da prumesi an faghi mia, gnanca sa vegn šo al Signor!

ERNESTINA – Ma vuatar a vulì fas mörar, varda s’as pöl tratà acse i genitur.

VIRGILIO – E me la ma scapa.

MIRANDA – Ma fala, le at gh’è anca la suiöla., tanta udur par udur.

VIRGILIO – Ma che vergogna , ma gontia da fala propria le.

 MIRANDA – S’at vö mia fala par tèra cume i nimai.

DUILIO – Che bèi nimai, che bèi, me di nimai atse bèi in töta la mè vita iu mai vest!

VIRGILIO – Ma basta Duilio! Par te at gh’è töt bèl. Ades a vöi vedar quand la tha scaparà

a te.

DUILIO – Ma gh’è i’urinai, ma varda che bèi, me ad urinai atse bèi in töta la mè vita iu mai vest!

MIRANDA – Ma varda che bèla ficada chi sa cumbinà, töta culpa dla Tersila.

ERNESTINA – Nuatar cha sevum gni pensando da fai cuntent, inveci i völ gnanca cha gnoma catai. . . ma Virgilio ma cusa fèt?!

VIRGILIO – Cusa vöt cha faga.

MIRANDA – Ma insoma che davanti a nuatar.

VIRGILIO – Ma insoma induva gh’avres d’andà?

ERNESTINA – Che schifo, ma se nuatar a gh’esum  da fa quel chi dis.

MIRANDA – Ma gnanca par sogno! Me a cedi mia! Va ben! A cedi mia!

 

IL MATTINO DOPO

 

Scena 4

Mirando - Ernestina - Virgilio - Duilio a seguire Caterina e Luigi

(scena vuota, poi si sente chiamare dalla stanza dove si trovano i quattro genitori)

MIRANDA – Caterina! Caterina!

ERNESTINA – Ve a veršar!

VIRGILIO – Dai fes vegnar föra dad che! (entrano in scena Caterina e Luigi)

CATERINA – A veršom, però al si cusa ghi da fa.

MIRANDA – Se va ben, föm cuma i det.

ERNESTINA – Infati pensoma da vi sbaglià a vegnar töti i de in ca vostra, al faroma pö.

LUIGI – Alura püdoma veršar.

CATERINA – Ades a veršom. (aprono la porta e i quattro escono piuttosto  malconcio)

MIRANDA – Ohh finalmente föra.

DUILIO – Ohh che bröt che bröt.

ERNESTINA  - Scusè tant sa soma sta trop invadenti, e ades andom via subit.

VIRGILIO – Se anca parchè me gh’u d’andà in bagn.

MIRANDA – Scusè tant da quel choma fat, ades par vuatar sarà töt püsè bèl, ne Duilio?

DUILIO – Ma qual bèl! Ades l’è töt bröt, varda che bröt,va che scragni, che scragni bröti, me u mai vest in töta la mè vita a dli scragni acsè bröti!

MIRANDA – Andom, valà cha gh’oma bisogn da lavas.

ERNESTINA – Da fa na bèla docia. Ciau. (Tutti si salutano e frettolosamente i genitori escono, mentre Luigi e Caterina rimangono soli)

CATERINA – E’t vest? Ma ch’ièl cha pensava che du nimai i püdes iutas.                  

LUIGI – Ades però a gh’è da fa pulisia,e duvresum anca ringrasià la Tersila.

CATERINA – A vedat che l’esperiensa di vèch a gh’è mia da butala via.

LUIGI – Certu, sa butom via quela, as resta pö gninte.

Scena 5

 Caterina - Luigi e Gianni

(Suonano alla porta)

CATERINA – Ohh, i sarà mia bèla turnà indre né!   

LUIGI – A sperom da no, sinò inveci ad du nimai a nulegi na nimalera intrega! (Caterina va ad aprire la porta e entra Gianni Varatti)

GIANNI – (entrando) Buongiorno. (lo salutano) Töt ben? Su gni a fa purtà via i nimai, e sa ghi bisogn da fa pulisia a foma anca quela.

CATERINA – Ma cusa costla?

GIANNI – Poch.

LUIGI – Poch? Lu al gh’ha töt par poch, dopu inveci iè sunadi mia da schers.

GIANNI – Ma cusa disal? Ma cusa disal? Che an vendidur a bun marcà cume me a s’al cata mia. Considerando töt quel cha pos vendar. A pruposit in cla camara che a gh’è an bèl cald, agh vures l’aria cundisiunada.

CATERINA – No, no!

GIANNI – Ma la costa poch e gnint, e pü sa vulì risparmià a pödi dav a nulegiu an negar ch’av fa vent.

LUIGI – Cus’èl? Ma lasa le valà! (nel frattempo entra piano piano Tersila che fa segno a Luigi e Caterina di stare zitti.  E mentre Gianni intento a parlare non si accorge che Tersila lo fa andare dentro la stanza dei maiali)

GIANNI – Ma ribadisco,vardè che sa ma scultè me vuatar a fè a d’iafari cha sta ne in ciel e ne in tèra, töta roba da prema categoria . . . (Gianni si accorge di Tersila)

 GIANNI – . . . Ah buongiorno, la varda siura cha püdres ufrigh dies mascheri ad belesa, che la gent la ricunoserà pö da quant la sarà ringiuvanida.                               

TERSILA – Ah se?

GIANNI – Se, e l’agh custarà poch gnanca tresent euro, 299,99, ribadisco, 299,99.

(nel frattempo Tersila ha ormai quasi spinto Gianni nella stanza dei maiali)

GIANNI – Ala capì? Le la gh’ha da fidas da me, la vedrà cla farà ancor girà la testa an qual om. E sla völ a pos anca dagh  . . .  (Tersila chiude velocemente la porta e Gianni non si sente più)

TERSILA – Pütèi anca chestu ad matina al sarà natar e al gnarà pö a vulì vendav quèl.

CATERINA – Grasie Tersila, nuatar a gh’om sul da ringrasiat.

LUIGI – Anca se  par nuatar l’as pareva an po na stupidata th’oma scultà.

CATERINA – E om vest cuma i nostar genitur a iè cambià, chestu völ di ch’at gh’evi rašun, Tersila.

TERSILA – L’è vera, d’altronde i vest  anca vuatar, basta  poch par metar giudesi.

 

 

FINE

 

Basta poch par metar giudesi.doc
Documento Microsoft Word [149.5 KB]
Stampa | Mappa del sito
© 1995 - 2025 Franco Zaffanella - Gabbiana di Marcaria - Mantova - Italy