Al trenin dla felicità

 

Al trenin dla felicità

 

 

Molveno – Comano terme – Gabbiana – Goito – Vicomoscano - Lenzumo

2011

 

 

Personaggi:

 

 

Raimondo Marelli  -  Apprezzato riparatore tutto fare

 

Carla Venturini  -  La moglie

 

Amelia Marelli  -  Sorella di Raimondo

 

Cirillo Azzi  -  Un cliente

 

Emma Rivoli -  Moglie di Cirillo

 

Albina Longhi  -  Una cliente

 

Marcellino Fagnoni  -  L’amico del dolce far niente

 

Valerio Tassinari  -  Un altro cliente

 

 

 

Questa storia si svolge in una abitazione di un paese di campagna. Raimondo il nostro principale personaggio nonostante sia in pensione è molto disponibile con tutti nel riparare ogni sorta di articolo che di volta in volta molte persone gli portano da aggiustare. In questa sua attività osteggiata peraltro dalla moglie si ritrova a dover fare anche cose veramente fuori dal comune, con la sorella che cerca in più occasioni di approfittarne, mentre l’amico Marcellino che invece si gode allegramente la pensione, continua a criticare ed invitare Raimondo al dolce far niente e salire con lui sul trenino della felicità . . . 

 

PRIMO ATTO

 

Scena 1

Carla a seguire Raimondo

(Carla entra in scena con una mastella colma di panni da portare fuori a stendere, poi vede una radio appoggiata sulla tavola)

CARLA – A soma a li soliti vè, che gh’è sempar in gir dal roba. Raimondo! (si sente dall’esterno Raimondo rispondere)

RAIMONDO – Ohh.

CARLA – Ve che subit!

RAIMONDO – Cusa gh’èt? Su impegnà (sempre dall’esterno)

CARLA -  Ve che tu det! Su bèla stöfa vè! Varda cha gh’hu mai la ca in urdan.

RAIMONDO – (entrando) E cusa agh fagh me, su in curt cha gh’hu da plà al curgnol.

CARLA – Varda che chesta l’è roba tua! Lasat mia le da lasà in gir dla roba.

RAIMONDO – Sarà mia par la radio?

CARLA – Propria quela!

RAIMONDO – Va cha su dre giustala.

CARLA – Sempar cun dla roba da giustà, ma metat föra!

RAIMONDO – Varda che quand fnesi a meti sempar a post e fagh pulisia.

CARLA – Ohh chisà, valà fnesi chal tafanari le sinò me th’al böti in dal fos! (esce con la mastella)

RAIMONDO – Va ben ades la fnirò? (si siede di malavoglia per finire di aggiustare la radio) Quanti foli, che fastidi agh dava la radio che, a gh’hu al curgnol tacà a la scala prunt da plà, no bisogna cha fnesa che. Gh’hu sul d’invidagh al cuerc. (nonostante tutto si mette di buon umore a lavorare canticchiando) . . . stella d’argento che brilli nel ciel, il tuo splendor mi fa morir di nostalgia . . . (viene interrotta da Carla che rientra ancora arrabbiata)

Scena 2

Raimondo - Carla a seguire Amelia

CARLA – Raimondo, varda chu vest che dre rivà tu surèla, sta mia versagh né!

RAIMONDO – Oh ades agh versi mia.

CARLA – Ma sl’è tarchè buna da purtat dla roba da fa giustà e dopu l’at paga mai.

RAIMONDO – Ben a mè surèla na qual volta pos fagal anca a gratis.

CARLA – Certu a gratis, te fagal a gratis dopu le la va in gir in mercedes, balös! At capesi gnint! (esce)

RAIMONDO – Vaca miseria, ma che marescial! Cun mè muier i pudres fagh an bèl cine “La marescialla di Mantova”, la ciapares l’oscar per la miglior interpretazione. (ride, poi si sente suonare il campanello e Raimondo va ad aprire)

RAIMONDO – Ve dentar Amelia.

AMELIA – (entrando) Ben cuma a favat a savì cha sevi me?

RAIMONDO – Parchè in sal balcun a gh’hu la vedeta.

AMELIA – Ma in sal balcun a gh’èt mia la cocorita?

RAIMONDO – Ma quala cocorita, mè muier second te èla na cocorità? Se casu l’è an cocudrel.

AMELIA – Ah la Carla, sèt cl’è an pes cla vedi mia, quand a vegni che la gh’è mai, ades a vöi propria andà a salutala. (si appresta ad entrare nella porta interna, ma viene fermata da Raimondo)

RAIMONDO – Induva pensat d’andà?                                                                     

AMELIA – A vulevi a salutà la Carla, ades la ma sgagnarà mia.                                  

RAIMONDO – Se cha le la ta sgagna dabun! L’at manda a l’uspedal.

AMELIA – Ben ma cus’èla dventada? Comunque me su gnida par vedar sa th’am davi n’uciada a cl’umbrela che parchè sé distacà na qual stangheta (estrae l’ombrello dalla borsetta e lo da a Raimondo)

RAIMONDO – Va ben la vardarò, però sta mia vigh prescia.

AMELIA – Basta cha th’am la giösta. Sculta Raimondo ma chal curgnol ch’at gh’evi da masà po, l’èt masà?

RAIMONDO – Se vè l’è ša in sala operatoria. (ride)

AMELIA – Alura a speti, che sa tha m’an de an po al met sö par al mè om stasera.

RAIMONDO – At pö fa sensa spetà cl’è inutil.

AMELIA – Alura a vegni püsè tardi?

RAIMONDO – Vè Amelia lasa le né! Dal curgnol th’han dagh mia!

AMELIA – Oh cuma at sé, dopu gh’èt la cocorita cla sbara in dal lèt.

RAIMONDO – Valà Amelia cuntentat da quel ch’at fagh.

AMELIA – Che fradèl cha gh’ho, a vagh via valà.

RAIMONDO – O brava cha tè capì, as vedom dai.

AMELIA – At pö sta sicur ch’as vedom, at pö digal a la tu cucurita, (si appresta ad uscire) a vaghi föra dal curtil ch’am ricorda tant quand a sevi pütleta. (esce)

RAIMONDO – Ma va föra induva th’agh né voia, valà cha porti dli pasiensi cun sta doni, sempar a dli questiun in bal, as pöl mia lavurà in Santa pace. (continua e finisce di sistemare la radio) Mè muier cha la la suporta mia, cl’è la cla sagueta stigala. Le, anca chesta l’è a post, ades porti via töt sinò a gh’hu da sentar n’atar rusari (raccoglie tutte le cose che ci sono, l’ombrello della sorella e si appresta ad entrare nell’altra stanza, quando rientra la moglie con la mastella vuota)

Scena 3

Carla - Raimondo

CARLA – E’la andada via?

RAIMONDO – Se l’è ša andada.

CARLA – Gh’èt det da pö vegnar.

RAIMONDO – Se glu det vè, ecome, at vedrè cla vegn pö.

CARLA – Meno male, parchè su pö buna ad supurtala, tala purtà quèl da giustà?

RAIMONDO – No l’è pasada a salutam. (nascondendo l’ombrello)

CARLA – Guai a te sa th’agh giösti ancor quel!

RAIMONDO – Ma no tu det, ades chisà cha gla cava a plà al curgnol.

CARLA – Brau che atseta al meti sö par stasera. (esce seguita dal marito)

RAIMONDO – Ah ma su ša a bun punto. (subito dopo rientra di corsa preoccupato)

A gh’è pö al curgnol! (guarda fuori dalla finestra) Insoma l’era taga la scala! Ma chi vöt cha sia sta . . . cagh gnes an folmin! Mè surèla l’è stada! L’è andanda fora dad le aposta! (sempre agitato) Ades cusa fagh? (guarda ancora fuori dalla finestra) Pos mia digal a mè muier sinò la fa vegnar šo l’universo e töt quel cha gh’è dentar. Varda sla gh’ha da purtam via al curgnol, cl’imbecile ad mè surèla! (mentre continua ad imprecare e ad agitarsi nella stanza suona il campanello d’ingresso e Raimondo va ad aprire)

Scena 4

Raimondo - Marcellino a seguire Carla

RAIMONDO – Cusa gh’èt Marcelino, va cl’è mia al su mument.

MARCELLINO – (entrando con una borsina di plastica) Ohh ma cuma at sé agità, cusa tè sucès? Ma fa cume me, lasa le da lavurà vè.                                                   

RAIMONDO – Mocla né! Cha gh’hu anca an penser cha su mia.                             

MARCELLINO – Ma lasa le da pensà, rilasat an po e ciapa cun me al trenin dla felicità. Sèt cusa u fat prema? Quand da pütlet a stavi a Castlöc i miu i teneva suquanti  curgnoi, ben mè gni nostalgia e stamatina su andà in maceleria e varda, (mostrando la borsina) am su tolt an bèl curgnulin prunt da metar sö.

RAIMONDO – An curgnol? L’e in dla bursina at gh’è an curgnol?

MARCELLINO – Se parchè? (stupito per l’interesse di Raimondo)

RAIMONDO – Ma an curgnol ša prunt da metar sö?

MARCELLINO – Ma se.

RAIMONDO – Ma brau Marcelino ma questa se cl’è na bèla nutisia! (entusiasta)

MARCELLINO – Na bèla nutisia? Parchè su andà a tö  an curgnol?

RAIMONDO – At po mia capì Marcelino, ma dim l’è ša pla né?

MARCELLINO – Certu.

RAIMONDO – Che bèl, che bèli robi!

MARCELLINO – Te varda che a sta serà so che in ca a tramplà töt al de at se dre ciapà na bröta strada, va che al Dos dal curs, (manicomio) l’è mia luntan. (sta per rientrare la moglie Carla e si sente la sua voce)

CARLA – Raimondo èt ša fnì cun al curgnol?

RAIMONDO – Al curgnol? Se l’è ša prunt. (prende di sorpresa la borsina dalle mani di Marcellino)

MARCELLINO – Ma cusa fèt?

RAIMONDO – Ss . . . dopu ta spieghi. (entra la moglie)

CARLA – Sa gh’è Marcelino, ciao.

MARCELLINO – Ciao Carla, ma Raimondo stal ben?

CARLA – Certu cha sta ben, e guai s’as mala.

RAIMONDO – To. (gli da la borsina con il coniglio)

CARLA – Ah l’è ša prunt. Ben ma gh’era bisogn da cunfesiunal?

MARCELLINO – (alzandosi per manifestare il suo disappunto) Ma . . . (interrotto da Raimondo)

RAIMONDO – E’t vest che rubetina cha tu parcià.

CARLA – Brau, varda vagh subit a metal sö. (esce)

MARCELLINO – Ma sculta . . .

RAIMONDO – Cusa gh’èt Marcellino? Sta calmu. (una volta uscita la moglie) E’t capì ades?

MARCELLINO – U capì cha ta mè ciavà al curgnol!

RAIMONDO – Varda cha ta mè salvà da na bröta situasiun.

MARCELLINO – Ades però ta mè mes me in na bröta situasiun, cusa agh dighi ades a mè surèla?

RAIMONDO – Ma digh cha th’at sé smengà.

MARCELLINO – Se, sèt paroli cha ciapi, cha l’è a casa cla spèta al curgnol. Varda sat gh’è da purtam via al curgnol.

RAIMONDO – Oh quanti foli, meti cha th’am l’abia prestà.

MARCELLINO – Se prestà, va cl’è mia na bicicletta, l’è an curgnol ch’as magna.

RAIMONDO – Ben ma sta mia preocupat che dopu th’an darò natar, e ades a vagh a tö an po ad lavurà, a vegni subit. (esce)

MARCELLINO – Ah ma fa pör tant al su cuma at sé, sempar dre a tribulà, par ch’agh manca la tèra sota i pe, no chal le l’è propria malà, mia no. Sevi cuntent ch’evi tolta an bèl curgnol, no Raimondo am la purtà via. (rientra Raimondo con una lampada in mano)                                                                                                            

RAIMONDO – E’t vest che bèl mesterulin cha gh’hu da fa ades, gh’hu da giustà cla lampada che.

MARCELLINO – L’è mèi cha th’hat giösta te.

RAIMONDO – Varda cha bisogna sta in muviment, fa lavurà la testa, movar la materia grigia cha gh’è dentar.

MARCELLINO – Sl’è par quel la mè materia grigia l’è le cla sta ferma e guai sl’as mov,no che dopu am toca mia ad laurà.

RAIMONDO – E’cu parchè ad vè via sempar cun la testa dreta.

MARCELLINO – Certu, varda che me l’è an pès cha su sentà in sal trenin dla felicità e dad le a voi pö andà šo.

RAIMONDO – Ma lasa le da menala cun sta trenin dla felicità, varda che vè gh’e an fil tirà, par quel cla s’impisa pö. (suona il campanello d’igresso, Raimondo va ad aprire a Valerio che ha una borsina in mano) A vegni, vöt vedar ch’agh sarà quel d’atar da giustà.

MARCELLINO – At vansi ad fal, l’è sempar dre a lamentas e al sagueta a lavurà.

Scena 4

Raimondo - Marcellino - Valerio

RAIMONDO – Ve dentar Valerio. (si salutano)

VALERIO – Su gni a fat vedar na roba Raimondo.

RAIMONDO – Vardoma sta roba. (dalla borsa di plastica estrae una pentola)

VALERIO – Varda che bèla pügnata.

RAIMONDO – Ah l’è bèla se, ne Marcelino?

MARCELLINO – Th’at sèt mes a vendar li pügnati?

VALERIO – No l’è mia, sul però cha gh’hu idea che prema o poi as distaca li manesi.

RAIMONDO – Ma valà, la par ancor növa, quand l’èt tolta?

VALERIO – Ier lu tolta.

RAIMONDO – Ah ma alura som a li soliti, at l’è pena tolta e at sé dre ša a pensà ch’as distaca li manesi.

MARCELLINO – Vè Valerio fat vardà te, mia la pügnata.

VALERIO – Pudresat mia dagh n’uciada, fagh an rinfors?

RAIMONDO – An rinfors al th’agh vures a te in dla testa, tot sö la tu pugnata e portatla a casa!

VALERIO – Eh ma sià sbaglià na qual saldadura.

RAIMONDO – Ma va da via i pe! La pügnata l’è nova ad vedrè che i manach i sta tacà!

VALERIO – Va ben,sa th’am di ch’is distaca mia.

RAIMONDO – Ma se sta tranquil.

VALERIO – Alura a vaghi, grasie Raimondo.

RAIMONDO – Grasie da cosa?

MARCELLINO – Fagh na caresa a la pugnata ogni tant, ad vedrè cl’as rump pö.

VALERIO – A ma a gnu ša fat, oohh, ciao. (si salutano e Valerio esce non del tutto convinto)

RAIMONDO – Va se ades a gh’hu da metum a giustà dla roba nova pena tolta, al gh’ha mia da vegnar sempar cun dli cretinadi atse.

MARCELLINO – Se te at fesi cume me, agh sares nisun ch’at vegn a rumpar li scatuli, a vagh valà (alzandosi) varda da ricurdat ch’at gh’è an curgnol da dam indre, no ch’al vaga mia sota l’ös.

RAIMONDO – Ades l’è andà in dla mè pugnata, ma at vedrè cha th’al fagh avì, e ades induva vèt ch’at gh’è gnint da fa.                                                                               

MARCELLINO – Apunto cha gh’hu gnint da fa voi mia perdar gnanca an minù, gnanca an minù da fa gnint, ciao.  (si salutano, poi Raimondo va vicino alla finestra)     

RAIMONDO – Certu che Marcelino al ma salvà da na bröta situasiun, meno male che mè muier la mia capì. (entra la moglie Carla)

Scena 5

Raimondo - Carla

CARLA – Sculta Raimondo, spiegum na roba.

RAIMONDO – Cosa?

CARLA – Taga a la scala le in curt gh’è restà tacà do gambi dal curgnol.

RAIMONDO – Ben cusa gh’è?

CARLA – Ma se quel cha ta me dat agh ia töti quatar, cum’èla?

RAIMONDO – Ahhh . . . ma . . . tu mai det cha gh’evum an curgnol cun siè gambi.

CARLA – Se an curgnol cun siè gambi! Mèt tolt par deficiente! Varda che i curgnoi i gh’ha quatar gambi do davanti e do da dre.

RAIMONDO – Eh chestu agh n’eva do anca in mesa. At sé cha pol esagh ogni tanta an qual schers a dla natura.

CARLA – L’unic schers a dla natura cha cunosi sta che in ca nostra!

RAIMONDO – (guardandosi in giro) E induv’èl?

CARLA – Ma va a fat benedì! (rientra nell’altra stanza)

RAIMONDO – Va che robi, töta culpa at mè surèla cl’imbecile, la mia lasà tacà via do gambi dal curgnol. Ma me gh’hu sempar da catam dli gati dal genar. (suona il campanello d’ingresso, Raimondo va ad aprire ad Albina) Vaca miseria sé mai in pace.

Scena 6

Raimondo - Albina

RAIMONDO – Ahh at sé te cusa gh’èt?

ALBINA – Eh su gnida a disturbat ancora.

RAIMONDO – Te ad disturbi mia, l’è cla cretina ad mè surèla.

ALBINA – Pensa cha su pena pasada da ca sua, la gh’eva vert la finestra e gneva föra an prufumin, am pareva . . .

RAIMONDO – Arost da curgnol!

ALBINA – Brau, dal curgnol l’era.

RAIMONDO – Sèt gnida a girà al curtèl in dla piaga?

ALBINA – (prendendo una sveglia dalla borsa) No me vulevi sul cha th’am vardesi cla sveglia che parchè la suna pö.

RAIMONDO – Va ben, apena gh’hu temp at tla vardi. (prende la sveglia)

ALBINA – Grasie. Vè Raimondo èt mia vest Marcellino?

RAIMONDO – Pensa cl’è pena andà via, tl’è sbaglià par an pelu.

ALBINA – Che sfortuna su mai buna d’incrusial.

RAIMONDO – Tè ciapà na bèla cota ah?

ALBINA – Eh . . . sculta ma püdresat mia digh quèl par me.

RAIMONDO – Vè Albina ades metarò mia sö anca n’agensia matrimoniale, però am costa gnint a digal.

ALBINA – E cusa agh dit?

RAIMONDO – Agh dirò cha th’agh piasi.

ALBINA – Ma no.

RAIMONDO – Come no, sat vö chal la sapia bisogna cha gh’hal diga.

ALBINA – Dopu al la vegn a savì.                                                                       

RAIMONDO – Ma va, èl mia quel ch’at vö insoma?                                                   

ALBINA – Se, ma tal sé gh’hu anca vergogna, su mia dopu cusa al pöl pensà.

RAIMONDO – Cusa vöt ch’al pensa, basta cha th’agh daga mia da lavurà che lu l’è cuntent.

ALBINA – Alura prova a digal chisà ch’as n’acorsa da me, ciao, ah Raimondo second te gontia li scarpi pulidi?

RAIMONDO – Che dumandi èli, certu cha th’agh iè pulidi, iè lostri cli par novi.

ALBINA – Meno male. (prende uno straccio sul tavolo) Però agh dagh an culpetin valà.

RAIMONDO – Ma cusa fèt? (Albina si pulisce sputando sullo straccio)                         

ALBINA - Intant cha gh’è chal stras che.                                                       

RAIMONDO – Ma qual stras, va che ch’al le l’è al mè fasulet!

ALBINA – Ah scusa, ciao. (rimettendo il fazzoletto sul tavolo)

RAIMONDO – Eh ciao, cha tha cunà vè! Che pütèla de, la drova al mè fasulet par pulis li scarpi, pü la sé mia inamurada da chal fanigot da Marcelino e ades am toca ad fa anca al mediatur, valà vardi sa gla cavi andà in bagn sperando che nisun a suna. (il campanello d’ingresso suona ancora)

Scena 7

Raimondo - Cirillo

RAIMONDO – At vedrè cha va a finì ch’am la farò ados. (entra Cirillo) At sé te Cirilo.

CIRILLO – Ciao Raimondo, vè u vest l’Albina la gh’eva do scarpi löcidi cume an spec.

RAIMONDO – E’t vest che robi, la gh’ha dat na patina naturale, ma te gh’evat at bisogn da giustà quèl?

CIRILLO – Se gh’hu propria da giustà quèl.

RAIMONDO – E induva a gl’èt?

CIRILLO – Lu lasà a ca.

RAIMONDO – Brau, cuma fagh a giustala?

CIRILLO – Se ma vedat (avvicinandosi a Raimondo) vulevi dmandat quand a pösi vegnar a purtatla, ch’agh sia nisun, parchè te at gh’è sempar gent, l’è na roba an po delicata.

RAIMONDO – Alura l’unica l’è ch’at vegna dop disnà, parchè a vegn mai nisun, mè muier la va a fa an sunin.

CIRILLO – Ah va ben, at gh’è da savì cha gh’hu pruvà anca me a giustala, ma glu mia cavada, e in paes i sa töti ch’at gh’è do man d’or, bun ad fa töt.

RAIMONDO – Ah ma me am pias, e  in pö a bini an qual franchin.

CIRILLO – Certu, varda che quel cha gh’è da spendar a gh’è mia problemi.

RAIMONDO – Va ben, ve na qual giurnada dopu disnà che me ta spèti.

CIRILLO – U capì, as vedom alura. (Cirillo sta per andarsene quando ritorna sui suoi passi) Ah Raimondo sta mia dil a nisun né.

RAIMONDO – A chi vöt cha gh’hal diga scusa.

CIRILLO – Va ben ciao. (esce).

RAIMONDO – N’atar bèl fenomeno, sta mia dil a nisun, cha su gnanca cusa al gh’ha da giustà, agh nu mia asè ad gent cha vegn cun dli tacadi da mia giöst, a su anca stof. (rientra la moglie Carla).

Scena 8

Raimondo - Carla

CARLA – Sculta Raimondo bisogna cha ta ma spiega n’atra roba.

RAIMONDO – Ancora.

CARLA – Dim parchè dentar in dla bursina u catà an scuntrin cun al presi dal curgnol fat dal macelaio.                                                                                                                

RAIMONDO – Ma, ma va cl’è an schers, su sta me chu vulì fata an schers, su andà dal macelaio e am su fat fa al scuntrin però al curgnol a l’è nostar. (Carla rimane silenziosa guardando Raimondo in modo interrogativo)

CARLA – E te ades at vuresi cha creda a na roba dal genar.

RAIMONDO – Tontia cuntà ancor a dli bali me?

CARLA – Fin da quand as som cunusì la prema volta, tha mevi det ch’at sevi al fiöl da Levoni quel di salam.                                                                                    

RAIMONDO – Però na certa sumigliansa la gh’era dai.                                              

CARLA – Se in dal salam. Pü che schers èl chestu da fa fa al scuntrin dal macelaio?

RAIMONDO – Ma atse per ravivà al nostra matrimoni.

CARLA – Par quel gh’avres püsè bisogn da esar ravivada la camara da lèt.

RAIMONDO – Ma slu pena piturada l’an pasà.

CARLA – Eh, ciao bambina. (rientra nell’altra stanza)

RAIMONDO – Ahh . . . (sospiro di sollievo) è pasà anca chesta, che sla gh’es da savì che al curgnol la la tolt sö mè surèla la fares na rivolusiun che quela francesa lagh fares gratulesi. Ades però bisogna cha vaga propria in bagn. (suona ancora il campanello d’ingresso e Raimondo imprecando va ancora ad aprire)

Scena 9

Raimondo - Marcellino a seguire Albina

RAIMONDO – At sé te, sèt gni ancora a fam rabì.

MARCELLINO – Se me at faghi rabì, te ta mè purtà via al curgnol dopu su me ch’at faghi rabì.

RAIMONDO – U capì, ma at sé pena andà via, at sé ša che.

MARCELLINO – Al temp d’andà a sentam al bar e bevar an cafè.

RAIMONDO – Alura se te th’at sé andà a sentà al bar me ades a vaghi a sentam in bagn.

MARCELLINO – A bevar al cafè?

RAIMONDO – Se al cafè cun la ciculata, ma lasa le, varda pütost che l’Albina la fiöla dal scarpulin, la cunosat?

MARCELLINO – Ohh.

RAIMONDO – Ben sapiat cl’è inamurada da te.

MARCELLINO – Da me?

RAIMONDO – Se caro, quindi dat na mosa. (esce per andare in bagno)

MARCELLINO – Se na mosa, va che me su in sal trenin dla felicità, cha la l’è buna ad fam cascà šo (ride) Però as ved cha su ancor n’om ch’agh ciapa. (compiacendosi, poi suona il campanello d’ingresso) Che ia sunà ma gh’è nisun cha vegn a versar, gh’andarò me. (va ad aprire ad Albina). Ah Albina at sé te. (imbarazzato)

ALBINA – Ciao Marcelino, gh’è mia Raimondo?

MARCELLINO – Se . . l’è cl’è andà in bagn a bevar an cafè cun la ciculata, no l’è andà a fa la ciculata . . insoma ades al vegn, sat gh’è mia prescia at pö spetal.

ALBINA – Grasie, a speti alura. (Albina entra e si mette da una parte, mentre Marcellino è dall’altra, entrambi imbarazzati e indecisi su cosa fare o dire)

ALBINA – L’è na bèla giurnada incò ah?

MARCELLINO – Dabun, na bèla giurnada. . .  (rimangono ancora in silenzio)

ALBINA – (facendosi coraggio) Mah . . . th’al det gninte Raimondo?

MARCELLINO – Se, al ma det tanti robi, dopu su mia cusa ta t’intendi . . .

ALBINA – Th’al mia det gninte riguardo me e te.

MARCELLINO – Ah se al ma det quèl, ma èl vera po?

ALBINA – Certu cl’è vera. Ma me at piasi? No parchè i ma det ch’at pias mia li doni.  

MARCELLINO – Ma ch’ièl cha ta det na roba dal genar! Certu cha th’am piasi, me li doni l’im pias, specialment quand li tas.

ALBINA – Ah ma sl’è par quel me su mia öna cha parla mia tant, in ca mia sevi quela cha parlava ad men, parchè mè mai piasì a parlà, cuntinuà a parlà e magari sensa gnanca pensà cuma fa certi doni che quand li comincia li lasa pö le, e li cata föra mela robi che chisa quanti volti i ia ša deti . . . (mentre parla gesticola e avanza nella scena, Marcellino che non sopporta il continuo parlare di Albina esce senza farsi vedere, e Albina ignara di questo continua a parlare mentre poco dopo rientra Raimondo)                  

ALBINA –  . . . varda cli doni le li parla sul par fas bèli e fas vedar, figurat se me su atse, at pö sta tranquil che me parli poch, ansi gh’hu sempar la boca serada . . . (rientra Raimondo che non capisce perché al posto di Marcellino ci sia Albina che continua a parlare)

Scena 10

Albina - Raimondo

ALBINA – Me propria am pias a tasar, asculti e parli mai, sumigli tant a mè nona, pensa che quand a sevi pütina le la dseva mai gninte, ma sèt gnit, lu mai sentida di quèl, va ben che dopu u scupert cl’era möta, na dona silensiusa varda, e at capirè se na qual volta gh’hu bisogna da sfugam e di do paroli, se do paroli ogni tant bisogna cha ia diga. . .

RAIMONDO – (interrompendola) Sul do paroli però.

ALBINA – (sorpresa della presenza di Raimondo e dell’assenza di Marcellino) E te cusa fèt che?

RAIMONDO – Va che me gh’ha staghi che, te cusa fèt?

ALBINA – Ma gnint, sul che prema gh’era Marcelino, ades al gh’è pö.

RAIMONDO – Intant cha tè det dö paroli, lu la pensà ben da taià la corda.

ALBINA – Ben ma parchè, sèt che ades as som parlà e agh piasi anca me.

RAIMONDO – Dabun cha th’agh piasi, alura prest andom a nosi.

ALBINA – Pian ades Raimondo,sèt ch’al ma det che però bisogna cha tasa.

RAIMONDO – Alura l’è na bèla lota ah Albina?

ALBINA – Se ma par Marcelino su disposta anca a sacrificam.

RAIMONDO – Ben alura cusa fèt che? Corgh a dre no.

ALBINA – At gh’è rašun a vagh via subit, ciao. Pian però gh’hu li scarpi da pulì.

RAIMONDO – Ancor?

ALBINA – Certo vè, li mè scarpi ia vöi sempar neti.

RAIMONDO – Se però al fasulet stavolta a glu in bisaca.

ALBINA – Ah ma am su fata furba, al stras a glu sempar a dre ades. (estrae uno straccio lungo e con vari sputi le pulisce)

RAIMONDO – Aop, varda che tacada.

ALBINA – L’è ades cha gh’hu li scarpi pulidi pos andà, anca in dl’inferan.

RAIMONDO – Ah ma me at fermi mia vè, va pör.

ALBINA – Ciao, a vegni a catat prest. (Albina esce in fretta e nel frattempo entra la sorella Amelia con una borsina in mano)

Scena 11

Raimondo - Amelia a seguire Carla

RAIMONDO – Ah ma ve pör, basta cha th’at toga sö al stras. Oh varda chi gh’è, bèla facia tosta a vegnar che cuma sa tesi fat gnint!

AMELIA – Parchè?

RAIMONDO – Parchè at sé stada te a purtam via al curgnol!!

AMELIA – Certu te at gh’evi mia temp e alura gh’hu pensà me. (allungandogli la borsina)

RAIMONDO – Ah ma th’am l’è purtà indre. (si appresta a guardare nella borsina) 

AMELIA – Se tu purtà la pèl.

RAIMONDO – La pèl!!!

AMELIA – Me sevi mia cusa fan, magari te a tla drovi a fa quèl, na volta i ia druvava par fa li prutesiun a li manopuli dli bicicleti.

RAIMONDO – Valà ma va da via al cul!  Cusa m’an fagh me dla pèl! Cha ta cagà!!! Cl’è stada anca me madar! Me l’era mèi cha th’am desi al ciciu mia la pèl!                  

AMELIA – Ah ma gh’an sares da quei, tu fat an piaser e pu th’am di sö. (sentendo le grida di Raimondo entra Carla sorpresa di trovare anche Amelia)

AMELIA – Ohh ma ciau Carla l’è an pès ch’as vedom mia.

CARLA – Par fortuna. (andando a posare un tovagliolo nel cassetto)

AMELIA – Ohh ma cusa vuresat di? Varda cha som cugnadi, talsè ca tè spusà mè fradèl. CARLA – Ma valà, at ghevi da ricurdamal te, e ades cha tu vest pos anca andà, parchè me u mes sö an curgnol par stasera.

AMELIA – Anca me a gh’hu an curgnol stasera, quindi sta mia tant vantat.

RAIMONDO – Va cha l’è mia stes vè.

CARLA – Che discurs, chestu l’è al nostar e al su l’è n’atar.                                       

AMELIA – Pensa che al miu al mè custà gninte, (rabbia di Raimondo che non può dir nulla) pèca ch’agh manca do gambi. (Carla si insospettisce sentendo questo)          

CARLA – Al gh’eva sul do gambi? (Guarda male Raimondo e gli si avvicina) Sculta Raimondo spiegum parchè al nostar curgnol al gh’eva siè gambi e al su do? E’ dat šo la bomba atomica e as som mia acort, talsè cun li radiasiun a pöl sucedar da töt.

AMELIA – Ma valà, al miu al su parchè al gh’ha do gambi, parchè do iu lasadi tacadi taga la scala.

CARLA – Speri ch’at voia mia di che la scala l’e quela cha gh’oma in curt?

AMELIA – Quela.

RAIMONDO – Ma nooo!

AMELIA – Come no, se, th’am l’evi det te.

RAIMONDO – Me tlu det? Va ch’at dagh du sciafun vè!.

CARLA – Questa Raimondo at la perduni mia né!

RAIMONDO – Ma gh’hu det gninte sta mia scultala! Digal ch’at sé stada te!

AMELIA – Certu cha su stada me, tu fat fin al piaser da plal.

CARLA – Però ades l’è in dla pugnata a ca tua.

AMELIA – Ohh ma varda che plà l’era gnanca du chili.

CARLA – Dopu giöstagh li robi, vedat cuma l’at ringrasia! (esce arrabbiata)

RAIMONDO – Amelia va via sinò at meti li man ados vè! Va via!

AMELIA – E va ben a vaghi, la pèl la vöt mia alura?

RAIMONDO – Va via imbècile!

AMELIA – Va ben a vagh ma sta calmu. (esce)

RAIMONDO – Va che surèla cha mè capità! Dopu i dis che in dli famigli a nas li disgrasi, par forsa. Ades mè muier la pensa anca cha gl’abia det me, ma sèt cusa faghi ades? A gh’hal vagh a tö, a voi vedar! No parchè cl’am faga pasà anca par stopid no! Al curgnol l’è miu e ades a mal vagh a tö!

 

 

FINE PRIMO ATTO

 

                                                            

SECONDO ATTO

 

Scena 1

Raimondo - Marcellino

(Raimondo sta armeggiando con la sveglia di Albina, mentre Marcellino seduto lo sta guardando)

RAIMONDO – Vè sèt da chi l’è cla sveglia che?                                                    

MARCELLINO – Su che cla doci, però al savres mia.                              

RAIMONDO – L’è dla tu bèla, l’Albina.

MARCELLINO – Ma quala mia, a vöi gnanch vedla me cha le. At vurè mia che me am ruvina, ohhh ma èt sentì che lengua, va che me ades su in sal trenin dla felicità e a voi mia cascà šo.

RAIMONDO – Ma töla sö anca le in sal trenin dla felicità.

MARCELLINO – A ta stè fresch.

RAIMONDO – Vè varda chu ša giustà la su sveglia, sa ta gla vö purtà te.

MARCELLINO – Sta mia parlam da svegli, talsè che me fagh la culesiun, sla togh sö la riva mia a ca dl’Albina. Sculta pütost varda che al curgnol cha ta mè è purtà via dli man al custava vint euro.                                                                                                     

RAIMONDO – Varda che apena agh nu prunt uno th’al dagh indre, vè ma tsè mia cha su andà da mè surèla par andàgh a tö al curgnol, ben la vuleva mia savigan, alura u ciapà la padella induva l’era dentar e su scapà via.

MARCELLINO – Alura th’agh l’è cavada a purtagal via?                                        

RAIMONDO – Machè, apena su sta föra d’in ca, su blisgà in sal marciapè e la pugnata cun al curgnol l’è andà a fni in mesa la strada, ben è pasà giöst an camiu e la fat na bèla fartada sia dal curgnol che dla pugnata.

MARCELLINO – Che ciavada.

RAIMONDO – Tasi u ciapà tanti da cli paroli da mè surèla, però almen al curgnol la la magnà gnanca le.

MARCELLINO – (Si alza, prende la borsina che aveva appeso alla sedia) Ma che fat cun ch’al curgnol, ades a vagh a metar sö cli castagni che, talsè né che incö l’è San Martin?

RAIMONDO – Gnanca in dla ment.

MARCELLINO – Par forsa at gh’è in ment sul al lavurà, insoma par San Martin as magna mia li castagni.

RAIMONDO – Ben vè l’è listes tant . . . (entra Carla e va verso la vetrina per prendere qualcosa nel cassetto)

Scena 2

Raimondo - Marcellino - Carla

CARLA – Raimondo lè mia cha tè pensà d’andà a tö suquanti castagni che incö l’è San Martin.

RAIMONDO – Eh, at gh’è rašun . . . (Raimondo guarda Marcellino che ritrae il sacchetto di castagne, e Raimondo cerca di prenderglielo. I due si contendono il sacchetto mentre Carla girata intenta a cercare qualcosa nel cassetto della vetrina noi si accorge di nulla)

CARLA – L’èvi mes che induva èl andà fni.

RAIMONDO – (riesce a togliere dalle mani di Marcellino il sacchetto con le castagne) Sicome incö a gh’evi in ment cl’era San Martin, u pensà propria d’andà a tö suquanti castagni.

CARLA – (voltandosi) Dabun!?

RAIMONDO – Vali che li castagni chu tolt. (porgendogli il sacchetto con Marcellino molto spazientito)                                                                                                      

CARLA – Brau, ogni tant quèl da giöst tal fè. (prende il sacchetto) Atseta stasera gh’om li castagni.

MARCELLINO – Anca me stasera gh’evi da magnà li castagni.

CARLA – (rientrando)  Alura at gh’evi da pensagh Marcelino, cuma as fa a mia tastà na qual castagna par San Martin.

RAIMONDO – Eh cuma as fa?                                                                       

MARCELLINO – Ma . . . ch’at gnes an folmin! Ades anca li castagni th’am porti via! Tè mia bastà al curgnol?! Me a ca tua a vegni mia pö! Va ben!

RAIMONDO – Ma dai che nuatar as giustöm sempar, se par esempi at gh’è quèl da fa giustà, th’al giösti par gninte.

MARCELLINO – Ma varda da giustat te valà, prova andà da via al cul! (esce sbattendo la porta)

RAIMONDO – Ohh varda sa gh’è da rabis par do castagni, lu cl’è sempar in piasa al pöl andan a tö a d’iatri, e me intant u cuntentà mè muier, cl’è mia poch. (esce con la sveglia in mano, subito dopo suona il campanello d’ingresso e rientra per andare ad aprire)                                                                          

Scena 3

Raimondo - Valerio

RAIMONDO – Ohh Valerio, ve dentar.

VALERIO – Ciau Raimondo.

RAIMONDO – Ciau, ciau, at sarè mia gni ancor cun dli pugnati novi né!

VALERIO – No, no pasavi dad che e su gni dentar a salutat.

RAIMONDO – Meno male, parchè ta mè ša stufà cun li tu pretesi.

VALERIO – Se at gh’è rasun. (Raimondo si siede per sistemare altre cose che ha sulla tavola) Scusa ma me bisogna cha vaga avanti cun i mè mesterulin)

VALERIO – Fa pör, agh mancares atar. (mentre Raimondo si siede, Valerio gira su e giù per la stanza tenendo in mano una borsina, Raimondo lo guarda non comprendendo questo suo comportamento)

VALERIO – (avvicinandosi) Vè Raimondo at pias la musica?

RAIMONDO – Certu cl’am pias.

VALERIO – Alura varda vulevi fat vedar cla radiu che, pudresum ascultà an po ad musica ahh? (Estraendola dalla borsina la radio)

RAIMONDO – Ah s’at vö.

VALERIO – Pronti alura. (l’accende e si sente una musica da ballo liscio) Chesta la va ben cume musica.

RAIMONDO – Quela la va ben, l’è, bèla però cla radiu le.

VALERIO – Certu lu pena tolta stamatina. (Raimondo lo guarda insospettito)  E’t sentì cuma as sent ben?

RAIMONDO – Se, se.

VALERIO – Eh l’è bèla musica, però . . . at par mia anca te ch’as senta an po da fruscio?

RAIMONDO – Ma, me senti mia.

VALERIO – No, no, as sent, l’è cume an rumore di fondo, l’è mia . . . ch’at pudresi mia dagh n’uciada e tiragal via?

RAIMONDO - E’cu! Al sevi me ch’andavum a fni le!

VALERIO – Varda che sa vegni da te l’è parchè al su ch’at sé brau a metar a post li robi.

RAIMONDO – Ma sl’è nova cusa gh’è da metar a post?!

VALERIO – Varda che paghi quel cha gh’è da pagà.

RAIMONDO – Cusa vöt pagà,ades ad tö sö la tu radio e at parti!                               

VALERIO – Oh te at gh’è sempar da rabit, at porti dal lavurà e al va mia ben. (rimettendo la radio nella borsina)

RAIMONDO – Ma lasa le par piaser.

VALERIO – Va ben, alura la tegnarò cuma l’è, ciao. (esce)

RAIMONDO – Ciao, ciao. La tegnarò acse, l’è na radio nova cusa vot fagh, che fenomeno de. (entra la moglie)                                                                                            

Scena 4

Raimondo - Carla a seguire Amelia

CARLA – Va ch’at meti sent èuru par pagà la lus, gh’è anca al buletin.

RAIMONDO – Va ben, dopu gh’andarò.

CARLA – Pu varda che dre rivà cla vilana ad tu surèla, sbulognala via subit sinò agh tiri dre al fèr da stirà, e va che me agh su mia! (esce)

RAIMONDO – Ohh la vegn che dopu quel che sucès. (suona il campanello d’ingresso, Raimondo va ad aprire alla sorella) Cusa vöt ancor?.

AMELIA – Su gnida a vedar sa ta mè giustà l’umbrela vè.

RAIMONDO – Se tlu giustada, però pensavi mia ch’at gnesi subit a ca mia dopu quel ch’è sucès.                                                                                                               

AMELIA – Ben ma in fond som sempar fradèl e surèla.

RAIMONDO –  Purtrop, a vagh a töt l’umbrela. (raimondo esce mentre Amelia si accorge dei 100 euro sulla tavola, dopo essersi guardata in giro che non ci sia nessuno, li prende e li mette nel portafoglio che tiene nella borsetta. Subito dopo rientra Raimondo) 

RAIMONDO – U fat na tribulada a giustà cl’umbrela che.

AMELIA – Ben ma quel cha gh’è da pagà al paghi vè, che dopu tu muier la gabia mia dli foli parchè th’am giösti li robi a gratis.

RAIMONDO – Ohh che nuvità, dam sinch euro alura, par li batechi cha gh’hu cambià.

AMELIA – Va ben, però gh’hu sent euro.

RAIMONDO – Pensi da vigh al rest. (estrae il portafoglio e da il resto a Amelia) E’cu al tu rest.

AMELIA – Ben, ades a vaghi, pasi par al curtil ch’am pias talsè nè.

RAIMONDO – Pasa pör, varda che però di curgnoi agh né mia taca la scala.

AMELIA – Figurat se me ades a pensavi ai tu curgnoi, as vedom.

RAIMONDO – Ciao, ciao. (Amelia esce, Raimondo prende in mano la sveglia e la carica) Varda mè surèla, at solit la fa tant cine par mia pagà, la cata föra tanti scusi, Sved che quel  cha gh’hu det a ca sua l’è servì a quel, atar chè. L’e ades vardom sla gira ben cla sveglia che, intant a vaghi in posta a pagà la lus. (prende il bollettino sulla tavola e si accorge che mancano i cento euro). Ben induv’èi i sent euro? Chi sia cascà sota la tavula. (guarda sotto la tavola). Che i gh’è mia, ma va che schers, induva vöt chi sia andà . . . (capisce chi possa essere stata). Cagh gnes an folmin! Vöt scumetar cl’è stada mè surèla! Ades capesi anca parchè la ma pagà sensa fa tanti foli, iera i mè bèsi! E gh’hu dat anca al rest! Ades però sl’am capita tra li man agh dagh na brusciada cha su mia, ahhh stavolta gla perduni mia! (entra Carla)

Scena 5

Raimondo - Carla

CARLA – L’è bèla andada né tu surèla? (entra con un giornale)

RAIMONDO – Se vè, l’è andada via subit.

CARLA – E alura cusa gh’èt? Ch’at gh’è na facia scura.

RAIMONDO – No, gh’hu gnint.

CARLA – Va a pagà la lus valà prema chi sera la posta.

RAIMONDO – Sevi propria dre andagh ades.

CARLA – Me inveci ades a lesi al giurnal, (sedendosi) cha pos ogni tant sentam šo, tu dat né i bèsi.                                                                                                       

RAIMONDO – Se, se, vai che, certu cha th’am iè dat. (mostrandoli dopo averli presi dal portafoglio) Cent euro, varda iè quei cha th’ha mè dat te.

CARLA – Ben gh’èt ad bisogn da fami vedar, al su cha tu dat sent euro.

RAIMONDO – No ma vures mia ch’at pensesi, che magari i sia a d’iatar sent euro, mia quei cha tha mè dat te, voi di iè questi, iè propria quei cha tha mè dat prema, cha tè mes in sla tavula, sta tranquila ch’iè quei . . . (interrotto da Carla)                                       

CARLA – Raimondo cus’è sucès?

RAIMONDO – Ma gninte, cusa vöt cha sia sucès.

CARLA – Varda ch’at cunosi ben, cus’è suces cun chi sent euro cha tu dat?

RAIMONDO – Ma . . . parchè . . . (confessa quasi piangendo) . . .  parchè sevi andà dad la a tögh l’umbrèla e . . . (interrotto da Carla)

CARLA – (alzandosi) La ta ciavà i bèsi!!!

RAIMONDO – Ehhh . . .

CARLA – Ma porcu can! Ancora th’at sé fat ciavà da tu surèla! Ladra dna ladra! Alura la ta pagà cun i nostra bèsi!                                                                                      

RAIMONDO – Ehh . . . e me gh’’hu dat al rest.

CARLA – Varda cusa am toca sentar! Va via Raimondo! Va subit in posta che sul n’imbranà cume te i pöl ciaval acse!

RAIMONDO – Se, a vagh, a vagh subit. (esce velocemente).                   

CARLA – Va cusa am toca supurtà cun cla ladra ad mè cugnada! Ah ma la denunci, am su propria stufada. (si risiede e si mette a leggere, ma poco dopo aver iniziato a leggere suona il campanello d’ingresso e quindi brontolando si alza e va ad aprire a Cirillo ed  Emma)

Scena 6

Carla - Cirillo - Emma

CARLA – Pena sentada, vaca miseria, incö l’è propria mia giurnada, at sé te Cirilo.

CIRILLO – Ciao Carla, gh’è mia Raimondo?

CARLA – L’è andà in posta.

CIRILLO – No parchè al meva det da vegnar a cl’urari che.

CARLA – Va ben, senta sö, che ades al turnarà.

CIRILLO – Se ma gh’hu mè muier le föra.

CARLA – Ben fala vegnar dentar no.

CIRILLO – Eh la gh’ha an po vergogna, ades la ciami. (esce)

CARLA – Che robi, al vegn in ca e al lasa föra la muier. (subito dopo Cirillo rientra tenendo per mano la moglie, molto restia ad entrare)

CIRILLO – Chesta l’è mè muier. (sorriso forzato della moglie)

CARLA – Ah ma al su cl’è tu muier, sentev pör, me a su dre lešar al giurnal,

CIRILLO – Se ma fa pör scusa sa th’om disturbà. (Carla ritorna a sedersi dov’era prima, Cirillo prende una sedia e la mette a lato della stanza e fa sedere a moglie, sempre imbarazzata e poco incline a rimanere li. Poi prende un’altra sedia e gli si mette seduto vicino. I due rimangono in silenzio con Cirilllo che aggiusta il vestito, i capelli della moglie che si mostra molto insofferente della cosa. Carla ogni tanto li guarda, innervosita dal fatto che stiano li quasi come a spiare. Poi decide di alzarsi e uscire)

CARLA – Vè sèt cusa fagh? Al giurnal a vagh a lesal dad la.

CIRILLO – At disturbom Carla?

CARLA – No am disturbè mia, però si le cha parì du curnaciun in sla pianta cha spetè da vulà šo.

CIRILLO – Ma nuatar spetom Raimondo.

CARLA – Alura spetèl, as vedom. (Esce)

EMMA – Tlu det me cha gh’evum mia da vegnar, èt sentì cusa la sa det?                    

CIRILLO – Ma sta mia scultala, nuatar gh’om da parlà cun Raimondo (Sistemandole ancora il vestito)

EMMA – Ma lasa le!

CIRILLO – Sta ferma insoma, bisogna cha th’at presenta ben.

EMMA – Va che me vulevi mia vegnar che, cl’è di mes ch’at vè adre.

CIRILLO – Ma dai, scultum che dopu ta starè mèi, agh pensa Raimondo a giustat.

EMMA – Va cha gh’hu mia bisogn da esar giustada.                                                 

CIRILLO – No cara, at gh’è ad bisogn, ecome. (Rientra in casa Raimondo)

Scena 7

Raimondo - Cirillo - Emma

RAIMONDO – Ohh Cirilo sat sé che cun tu muier.

CIRILLO – Ciao, talsè no cha ta mevi det da vegnar cl’urari che, che ad solit gh’è mia nisun.

RAIMONDO – L’è vera, e cusa gh’èt da fa giustà?

CIRILLO – Eh sares . . . (Facendo un cenno con il capo indicando la moglie, che è contraria a quello che il marito vuole fare)                                                          

RAIMONDO – Sares cosa?

CIRILLO – Sares . . . mè muier. (Detto questo Emma si alza con un gesto di stizza verso il marito e si mette in disparte guardando dall’altra parte)

RAIMONDO – Tu muier? (non capendo cosa Cirillo intende dire).

CIRILLO – Se, mè muier, ades l’è an po rabida, ma dopu agh pasa.

RAIMONDO – E cusa gh’ala tu muier cha va mia?                                                     

CIRILLO – Sares cl’è mia pö quela dna volta.

RAIMONDO – Ah ma anca me su mia pö quel dna volta, e pü scusa cusa püdres fa?

CIRILLO –  Ma un cume te vöt cha sia mia bun da giustà mè muier.

EMMA – (arrabbiata) Basta Cirilo! Cusa tè saltà in ment insoma! E me cha su gnida anca che.

RAIMONDO – La gh’ha rašun tu muier, insoma sagh fos da stricà na qual vida, fa na qual saldadura, savres induva metar li man.

CIRILLO – Sl’è par quel Raimondo at lasi campo libero, li man a t’ia meti induva thagh né voia.

EMMA – Anca quel.

RAIMONDO – Ma th’at rendat cunt da quel ch’at di, tu muier l’è mia na lavatrice da giustà l’è na persona.

CIRILLO – Alura l’è mia vera ch’at sé bun da giustà töt.

RAIMONDO – Ma sculta su mia an dutur me.

EMMA – Vè Cirilo ades però andom. Varda che figura cha som dre fa.

CIRILLO – Ohh chisà che figura. Comunque Raimondo s’at vö mia giustala gnint, a pensarò a quèl d’atar. (i due escono salutando, Emma rimane indietro e saluta in modo particolare Raimondo)

EMMA – Gnarò a catat Raimondo, ciao . . . (Raimondo rimane sorpreso e perplesso dell’atteggiamento di Emma)

RAIMONDO – La gnarà a catam? Alura la gh’ha dabun na qual vida d’invidà. (ride) Va se Cirilo al gh’ha da purtà su muier da fa giustà, ma l’è mia giöst. (entra Albina senza suonare il campanello)

Scena 8

Raimondo - Albina

ALBINA – (entra pulendosi le scarpe) Permes, ciau Raimondo, u vest andà via Cirilo cun su muier.

RAIMONDO – Ma iè mia giöst, al vuleva mia  cha giustes su muier, ades am meti a giustà anca li persuni.                                                                                                      

ALBINA – Però sares mia na bröta idea, at pudresi giustà Marcelino par chal vegna insieme a me.

RAIMONDO – Forsi alura Albina sares mèi ch’at giustes te, e fares anca a la svelta, bastares metat an cerot in sla boca.

ALBINA – Ah ma me su buna anca da fal vè.

RAIMONDO – At vedrè che atseta forsi at püdresi vigh na qual pusibilità.

ALBINA – Vè at sé mia che prema gh’hu fata n schers.                                             

RAIMONDO – Che schers a gh’èt fat?

ALBINA – Prema al sé fermà in bütega e taga la bicicletta la lasà na bursina cun dentar a dli castagni, ben me a gh’iu cambiadi cun di giarun! (ride mentre Raimondo si preoccupa). As cata na bèla sorpresa quand al sarà a casa!

RAIMONDO – Ma ca ta cunà! (Albina ride mentre Raimondo preoccupatissimo sta per andare nell’altra stanza sperando che Carla non abbia ancora guardato dentro il sacchetto, però proprio in quel momento entra con il sacchetto in mano)

Scena 9

Raimondo - Albina - Carla

CARLA – Varda Raimondo che second me at fè trop al somaro, mal dit parchè al post a dli castagni a gh’è di giarun?! E’l n’atar schers?                                                     

RAIMONDO – (imbarazzato) Se, no, parchè u vulì fata n’atra schers, an schers da carnuval.                      

CARLA – Par San Martin te th’am fè a schers da carnuval?

ALBINA – Vè anca me u fat an schers acse a Marcelino. (ride)

CARLA – Te al su ch’at sé deficiente.

ALBINA – Ben parchè vè?

CARLA – Al som töti ch’at fè al presepi par Pasqua e at magni la Colomba par Nadal.

ALBINA – Ma püdrò mia fa quel ch’agh nu voia, se me am resta na qual colomba da Pasqua, parchè pos mia magnala par Nadal.

CARLA – Ben ma èli mia scadidi?

ALBINA – Ma me agh cambi la data da scadenza e su bèla post, i ciavi me quei dla Bauli. (ride)

CARLA –   At sé propria quel cha tu det valà, Raimondo tò sö chi giarun che a va subit a tö a dli castagni. (allungandogli il sacchetto)

RAIMONDO – Va ben, va ben..

CARLA – Cha sia l’ultima volta né ch’at fè al stöpid né! (rientra nell’altra stanza)

ALBINA – Raimondo va che tu muier la ma det cha su deficiente.

RAIMONDO – E la gh’ha rašun parchè l’è culpa tua!

ALBINA – Culpa mia par cosa?

RAIMONDO – Eh par cosa, l’è mèi cha vaga tö li castagni.

ALBINA – A vegni anca me, però mè fagh sensa a töli, gh’hu queli da Marcelino. (ride)

RAIMONDO – Ma va da via al cul valà! (escono)

 

 

FINE SECONDO ATTO

 

 

* * *

 

TERZO ATTO

 

Scena 1

Raimondo - Emma

(la scena è vuota si sente suonare il campanello d’ingresso, entra Raimondo dalla porta interna e va ad aprire ad Emma)

RAIMONDO – Emma?

EMMA – Pos vegnar dentar? (Emma entra vestita bene in modo appariscente)

RAIMONDO – A ve pör dentar.

EMMA – A tl’evi det ch’at gnevi a catà.

RAIMONDO – Al tu om a gh’èl mia?

EMMA – No, lu mandà a fa spesa.                                                                 

RAIMONDO – Ah meno male, parchè l’atar de al gh’eva dli pretesi föra dal comune, al vuleva ch’at giustesi.

EMMA – L’è vera at gh’è rašun, ma second te me sontia öna cha gh’ha da esar giustada? (mostrandosi e ammiccando verso Raimondo)

RAIMONDO – No, par me at gh’è mia da esar giustada.

EMMA – Infati me su gnida par n’atar mutivo.

RAIMONDO  – Ah se, e che problema saresal?

EMMA – Prova a pensà che töti i de at magni la stesa mnestra, te ta stöfat mia?

RAIMONDO – Certu che ma stöfi, gh’hal digh sempar a mè muier.

EMMA – Alura u pensà che sicome in paes i dis töti ch’at sé bun da fa töt, at duvresi esar brau anca a . . .

RAIMONDO –  . . . cambià mnestra?

EMMA – As ved ch’at sé inteligent, propria, a cambià mnestra. (ammiccando)

RAIMONDO – Se però varda che me in cusina a su mia an gran che.

EMMA – Forsi tè mia capì ben, intendevi n’atra roba, na bèla roba . . .

RAIMONDO – Par me mèi dna mnestra cun an bevr in vin a gh’è gnint.

EMMA – (avvicinandosi) Cla roba cha vöi di, l’as fa tra n’om e na dona.

RAIMONDO – Ah se? (pensando a cosa potrebbe essere)

EMMA – Par esar ciar Raimondo, prema u vest tu muier andà in piasa. . . püdresum aprufitan, atse anca te at püdresi cambià e magnà mia la solita mnestra riscaldada.

RAIMONDO – Varda che si fos turtèi riscaldà, sares an magnà da foli. Cun la salamele né, parchè me im pias acse.              

EMMA – Eh ma alura at sé dur ad cumprendonio, atar che inteligent, che a perdi sul dal temp. (esce senza nemmeno salutare)                                               

RAIMONDO – Ch’ìèl cha capes quel che, l’è mia giöst al su om, ma anca le la gh’ha sta adre ben. (si siede e torna a lavorare) Va te se i turtèi riscaldà iè mia bun, cunsà cun la salamèla, an magnares dli cariuladi. (poco dopo rientra Carla con le borse della spesa)

Scena 2

Raimondo - Carla a seguire Marcellino

CARLA – Cus’èla gnida a fa cha le?

RAIMONDO – Varda l’è gnida cun di discurs ch’u capì gnint.

CARLA – La gh’avrà mia pruvà anca cun te, in paes l’è famusa parchè l’agh prova cun töti.

RAIMONDO – Ma qual, la seguitava andà a dre cun la fola dla mnestra riscaldada, ch’as duvres cambià mnestra, ansi la det che intant ch’at sevi mia a ca avresum duvì aprufitan par cambià mnestra, va che discurs.

CARLA – Ahh, caru te, meno male ch’at dormi. (entra nella porta interna)

RAIMONDO – Come dormi? Oh me capesi pö gnint, u cha su dventà an lucot. (poi si avvicina alla porta dove è uscita la moglie). Vè Carla, l’è mia che stasera a sena agh sia suquanti turtèi! (si sente rispondere)                                                                          

CARLA – Agh né ša un d’an quintal!

RAIMONDO – E’cu, quand a gh’ha dmandi i turtèi le l’am rispond sempar acse. (suona il campanello della porta d’ingresso Raimondo  va ad aprire)

RAIMONDO – Ohh Marcelino tèla pasada vè.

MARCELLINO – (entrando) Ohh varda su pasà ad survia a tanti cun te, pütost u vest andà via dad che la Ema, varda da sta atenti che cha l’è abituada a binà quèl quand la va d’an qualdun.

RAIMONDO – Cusa vöt cl’abia binà.

MARCELLINO – Prova vardà sla tolt sö quèl (indicandogli di guardare nella stanza).

RAIMONDO – Ma la tolt so gnint. (Mentre Raimondo si volta per guardarsi intorno Marcellino velocemente prende la piccola sveglia che c’era sul tavolo e se la mette nella tasca interna della giacca) Varda che in sa cla dona le me nu sentì da töti i culur. 

RAIMONDO – Ah ma me am fagh mia incantà, che l’è dificil ch’agh sia an qualdun ch’am ciava quèl.

MARCELLINO – E al curgnol cha ta purtà via tu surèla.

RAIMONDO – Parchè quel  l’era in curt.

MARCELLINO – E i sent euro cla ta ciavà sota al nas?

RAIMONDO – Ma varda cha m’an su acort vè, figurat sam fagh purtà via sent euro acse e te cuma fèt a savil?

MARCELLINO – Vus cha gira caru, e ades a vagh a girà anca me, te sta che a lavurà, vistu ch’at pias. (mentre sta per uscire improvvisamente la piccola sveglia che ha nascosto nella giacca si mette a suonare)

RAIMONDO – Ben?

MARCELLINO – I suna a la porta. (cercando di ingannare Raimondo)

RAIMONDO – Ma quala porta, chesta l’è na sveglia.

MARCELLINO – E parchè am vardat me?

RAIMONDO – Chi vöt cha varda, th’agh l’è ados te ch’al sun le. (si accorge che sulla tavola non c’è più la sveglia) Tarè mia bina cla sveglia cha gh’era in sla tavula?

MARCELLINO – Ma valà.

RAIMONDO – Fam vedar. (gli guarda nella giacca con Marcellino che protesta perché non vuole che gli si guardi addosso).

MARCELLINO – Ma cusa vöt vedar?

RAIMONDO – E questa cus’èla? L’è la sveglia cha gh’evi in sla tavula.                     MARCELLINO – Talsè che me am pias li svegli, e quand an vedi öna a su mia bun da resistar.

RAIMONDO – Sat pias atse tant li svegli chesta tal sé cl’è dl’Albina, te tha gla dmandi.

MARCELLINO – Dabun?

RAIMONDO – Ma se, l’è anca inamurada da te, aprufitan no.

MARCELLINO – Sèt cha gh’evi mia pensà, la sares n’ucasiun par binà na qual altra sveglia. (suonano alla porta e Raimondo va ad aprire ad Albina)

Scena 3

Raimondo - Marcellino - Albina

RAIMONDO – Va chi gh’è, gnanch a fal aposta.

ALBINA – Ciao a töt du.

MARCELLINO – Ciao Albina, ma cuma at sé bèla stamattina.

ALBINA – Oohh . . . (Compiacendosi mentre si pulisce le scarpe) cuma at sé gentile Marcelino, sevi gnida a tö la sveglia, l’èt mesa a post?

RAIMONDO – Se l’è a post, però scusa n’atim cha gh’hu d’andà dad la, a vegni subit. (facendo un cenno a Marcellino perché si dia da fare con Albina)

ALBINA – Se ma fa pör. (Raimondo esce)                                                               

MARCELLINO – Sèt Albina ch’u pensà a sura a quel cha ta mè det e sicome th’am piasi pudresum dabun metas insiem.

ALBINA – Dabun!? No parchè l’atar de sevi dre di do paroli e atsè scapà via.

MARCELLINO – Parchè mè gni in ment na roba cha gh’evi d’andà a fa, però sapiat che at pö parlà fin cha th’agh né voia, parchè me li doni cha ciciara l’im pias.

ALBINA – Ah sé, ma pensa, vala che la mè sveglia. (prendendola sul tavolo) Sculta alura pudres esar quèl tra nuatar ah?

MARCELLINO – Ma l’è ša nasì no.

ALBINA – Ma valà, me am su mai acorta.

MARCELLINO – Ma vedat mia cha som fat un par cl’atra. (avvicinandosi ad Albina)

ALBINA – Varda Marcelino che me l’è quel cha speravi.                                        MARCELLINO – Albina questo l’è al de püsè bèl dla mè vita . . . (si avvicina e le prende la mano, nell’altra Albina tiene la sveglia) e visto cuma sta li robi ades, bisogna cha tha dmanda na roba.

ALBINA – Prema però Marcelino lasum fa na roba.

MARCELLINO – Cosa?

ALBINA – (prende uno straccio dalla borsetta) At gh’è bisogn dnà pulitina a li scarpi. (si china a pulirgli le scarpe)

MARCELLINO – Ah ma pülesi pör, ma va che brava dona chu catà, l’am löstra anca li scarpi.

ALBINA – Me am pias li scarpi pülidi. Le, atse th’am piasi anca da pö. (rialzandosi)

MARCELLINO – Ah se, alura considerando che ades som insiem, insoma . . . ades at pudresi anca damla.

ALBINA – Ohh Marcelino! Cusa dit? Ma atse, subit a gh’hu da datla?

MARCELLINO – Certu, at gh’è mia da vigh paura, parchè la va a fni in buni man.

ALBINA – Ma cosa va fni in buni man?

MARCELLINO – Ma quela ch’at gh’è le.

ALBINA – Marcelino . . . ma, th’am fè vegnar ròsa.

MARCELINO – Alura Albina am la det? Varda che a chi a glu ša dmandada i mla data subit sensa gnanca bufà.

ALBINA – Ma come?

MARCELLINO – Se, par la vrità na qualdona u duvì pagala, nu catà anca da rušnenti vè, ma iu tiradi töti novi.

ALBINA – Sculta, me avres mai pensà ch’at fesi di discurs dal genar.

MARCELLINO – Parchè scusa, pütost dim na roba la tua la suna né?

ALBINA – Come la suna?! La mia la suna mia! Me lu mai sentida sunà!

MARCELLINO – Ohh, come la suna mia.

ALBINA – Ben ma perché at solit a sunli? Ades th’am meti di penser.

MARCELLINO – Ecome, però bisogna tiragh sö la mola.                                  

ALBINA – Anca la mola?! Ma che mola?

MARCELLINO – Insoma töti li svegli li gh’ha la mola, anca la tua no.

ALBINA – Ahh ma at sé dre parà dla sveglia.

MARCELLINO – Certu cus’atar agh sares da püsè bèl.

ALBINA – No ma gninte, oh sa th’agh tegni acse tant, pudres anca datla, to. (gli porge la sveglia)

MARCELLINO – Grasie Albina, tha mè fat l’om püsè cuntent dal mond. (si appresta ad andarsene).                                                                   

ALBINA – Induva vèt ades?

MARCELLINO – A vagh subit a metla dentar in dla vedrina induva gh’hu ch’iatri parchè . . . (interrotto da Albina)

ALBINA – Marcelino!!                                                                                           

MARCELLINO – Cusa gh’è?

ALBINA – Varda cl’atra a tl’avres data anca a gratis, ma chesta th’am la paghi!

MARCELLINO – Ah . . .  ma me pensavi, sicome ades som an po murus . . .

ALBINA – An po murus? Chestu se cl’è an bèl discurs, as ved cuma atsè interesà a me, apena tu dat la sveglia, at sevi bèla dre scapà.

MARCELLINO – Varda che me at voi ben, talment tant cha sares dispost . . . (interrotto)

ALBINA – A bütà via töti li svegli!

MARCELLINO – Eh no! Quel no! No,no, ta schersarè mia né. (ridà la sveglia ad Albina ed esce).

ALBINA – E’cu induva è andà fni töt al ben ch’am vuleva, e me ch’am seri ilusa, stöpida dna stöpida. (rientra Raimondo) La sveglia gh’interesava. Tanti cumplimet sul par purtam via la sveglia.                                                                                                  

Scena 4

Albina - Raimondo a seguire Carla

RAIMONDO – Ben induva èl andà Marcelino?

ALBINA – L’è andà a lustrà li su svegli, e al vuleva anca la mia.

RAIMONDO – A vedi però cl’è restada che.

ALBINA – Cusa at vegn pütost dla giustadura?

RAIMONDO – Ma gnint, l’era na stupidada.

ALBINA – Grasie, as vedom Raimondo.

RAIMONDO – Ciao e sperom che cun Marcelino a cambia la sunada.

ALBINA – Se ch’al la gh’interesa sul la sunada dli svegli. (esce)

RAIMONDO – Valà Marcelino ch’at sé furb gnint. Agh pias li doni, ma dl’Albina al völ mia savigan, al sa propria mia fa. Al püdeva vigh l’Albina e anca la sveglia, inveci al gh’ha gninte. (si sente la moglie Carla)

CARLA – Raimondo èt vest la forbas? (fuori scena)

RAIMONDO – Me no. (entra Carla)

CARLA – Su mia bun da catala, sculta, tala dat indre i bèsi tu surèla?

RAIMONDO – No ma la det che pian pianin l’am ia darà indre.

CARLA – Pian pianin, le la ià tolt sö töti in na volta però, e rubà!

RAIMONDO – Ah ma a vöt dimal a me, mè surèla l’è tremenda, pensa cha da pütlet l’am ciavava i figurin fin sota al cusin quand a durmevi.

CARLA – La gh’avres bisogn da suquanti strenghi, alura forsi la cambia pèl. (Carla rientra e Raimondo si siede a leggere il giornale, subito dopo entra Valerio)                           

Scena 5

Raimondo - Valerio

VALERIO – Permès?

RAIMONDO- Avanti.

VALERIO – Ciao Raimondo pasavi dad che e su gni a salutat.

RAIMONDO – Se, se, sta mia vegnar cun li soliti cretinadi nè.

VALERIO . No, vedat, gh’hu gnint adre. (alzando le braccia) L’è sé ch’at se dre lèsar al giurnal ad solit at sé sempar dre a lavurà.

RAIMONDO – At gh’è rašun, però u pena fni da sistemà la sveglia dl’Albina.

VALERIO – Me li svegli l’im pias mia . . . am pias püsè ‘iarloi.

RAIMONDO – Ahh, at pias i’arloi . . . (alza lo sguardo verso Valerio sospettando una sua solita richiesta)

VALERIO – Oh ma sta mia vardam mal, u sul det ch’am pias i’arloi.

RAIMONDO – Se ma da te gh’è d’aspetas da töt.

VALERIO – Ma cusa dit? (Valerio sta in piedi e si mette a braccia incrociate mostrando l’orologio nuovo che ha al polso, cercando di attirare l’attenzione di Raimondo che sta   leggendo il giornale) Sarà mia an pecà se uno agh pias i’arloi, ansi at dirò cha . . . (interrotto)

RAIMONDO – At né pena tolt uno nov!

VALERIO – Brau!

RAIMONDO – Sta mia dmandam da giustal né!!!

VALERIO – Ma qual, varda che arloi, (mostrandolo per bene) l’è perfet, a sbaglia gnanca an second, sèt quand in televisun i da l’urari, tac, tac, tac  . . . tac, sono le ore 20.00, ben a l’è precis identich al mè arloi agh manca sul la parola.

RAIMONDO – Su cunvint che sal gh’es da parlà ad mandares subit da via al cul!

VALERIO – Ohh ma parchè? Va ch’al trati benisim, a voi cha staga löstar atse par sempar, però . . .

RAIMONDO – Sta mia vegnar cun di però né!                                                          

VALERIO – No, sul che però, su cunvint che da che an po al tacarà a perdar an qual second, e al restarà indre.

RAIMONDO – Indre at sarè, me a vöi savì gnit dal tu arloi va benl!

VALERIO – Raimondo sul n’uciadina, tu mia deta da fa chisà cosa.

RAIMONDO – Ma quanti volti gontia da dital!!! A vöi pö cha th’am porta dla roba nova da fa giustà!!! Fam vedar cl’arloi le dai!

VALERIO – To, to, tal dagh subit. (Valerio si toglie l’orologio  e glielo da a Raimondo)

RAIMONDO – Da che cha th’al sistemi subit! (Lo prende in mano e lo scaraventa per terra saltandogli sopra con i piedi, urlando e imprecando, mentre Valerio si mette le mani sulla bocca sgranando gli occhi)

RAIMONDO – To! Ades sèt cuntent? Ades at lu sistemà, at vedrè che ades se l’è da giusta!!

VALERIO – (che ha guardato immobile la scena sempre tenendosi le mani sulla bocca) Grasie, grasie Raimondo. . .

RAIMONDO Grasie!?

VALERIO – (raccogliendo l’orologio) Grasie parchè ades at pö giustal, ma come posi ringrasiat Raimondo?

RAIMONDO – At vè a li “Grasi” Paese dove c’è un Santuario molto frequentato vicino al fiume Mincio

VALERIO – A pregà?

RAIMONDO – No at vè šo al Mens e th’at böti dentar!

VALERIO – Sta mia schersà Raimondo, ades at gh’è da giustamal. (lo mette sulla tavola)

RAIMONDO – Va via subit ch’at veda pö.

VALERIO – Se, se, a vaghi, giöstal pör cun comud, grasie ancora Raimondo, ciao. (esce)

RAIMONDO – An pos pö! Ades a lasi propria le da giustà dla roba! (va a mettere in un cassetto l’orologio). A vöi pö savigan! Ades fagh anca me cume Marcelino e cuma al dis lu a vaghi in sal trenin dla felicità! (si va a sedere e ritorna a leggere il giornale, poi entra Carla)

Scena 6

Raimondo - Carla a seguire Marcellino

CARLA – Cusa gh’evat da sbraià?

RAIMONDO – Gninte, mè sul gni i sinc minù e u decis cha ciapi pö in man gnanca an caciavidi, basta.

CARLA – Meno male cha gh’hu pö di trampèi par ca, però dopu cusa fèt töt al de?

RAIMONDO – Gnint, a fagh gnint, varda am meti che a braccia conserte e fagh gnint!

CARLA – Vardaroma sat sarè bun, at se at pari an supramobil. (esce)

RAIMONDO – Ohh su bun sé da fa gnint, la fola la cambia, a vöi pö di mia giöst par ca, sinio im fa dventà mat anca me. (suona il campanello d’ingresso).

RAIMONDO – Avanti!. A levi gnanca sö a versar la porta. (entra Marcellino)               

MARCELLINO – Ciao Raimondo, vè èla andada via cla mia giösta dl’Albina?

RAIMONDO – L’è andada, l’è andada, cuion.

MARCELLINO – Ma valà, at sé mia cla vuleva cha bütes via li mè svegli, ma at vurè mia che me faga na roba dal genar. E te cusa fèt le a braccia conserte?

RAIMONDO – (Alzandosi) Parchè u decis che ades a giösti pö gnint, ades a vöi vegnar sö cun te in sal trenin dla felicità.

MARCELLINO – Oh brau, l’era ura ch’at cuminciesi a vivar sensa penser.

RAIMONDO – Se propria, basta rogni.

MARCELLINO – Vè sèt ades cusa fagh, a vaghi a lustrà li mè svegli, na roba ch’am pias e quindi me su sempar sö in sal trenin dla felicità.

RAIMONDO – Brau, at gh’è rasun.                                                                     

MARCELLINO – Alura ciao, e pasi parola che te at giösti pö gnint.

RAIMONDO – Se pasa pör parola. Che la bütega la serà sö. (i due si salutano Marcellino esce nello stesso tempo entra la sorella Amelia)

Scena 7

Raimondo - Amelia

AMELIA – Permes.

RAIMONDO – Oh vè dentar, sèt gnida a purtam indre i soldi cha ta mè ciavà?

AMELIA – Propria, tevi det cha t’avres dat indre, su mia na ladra me, at i’avres dat indre a rati.

RAIMONDO – Al so, as sa mai cha ta ta strosia.

AMELIA – Sul ch’am su sbagliada e inveci da tö sö la prema rata, u tolt sö la seconda.

RAIMONDO – Ben ma va ben anca quela, cusa cambia?

AMELIA – Eh no, me fagh li robi giösti sinò dopu fagh cunfusiun.

RAIMONDO – Th’at sé mia tant confusa quand ta m’iè purtà via, at sé stada tantu svelta.

AMELIA – Se, ma l’è sta an mument da debulesa, talsè la carne è debole.

RAIMONDO – Cusa centra la carne, quela l’era carta moneta, sent euro!

AMELIA – Ma Diu at se tanti nu tolt sö? Però Raimondo me su gnida per vedar sat püdevi giüstàm ch’al masnin che. (macinino da caffè)

RAIMONDO – No cara, ho chiuso l’attività, ho sbasato la saracinesca e chi sé visto sé visto, e ades va via prema cha riva mè muier.                                                

AMELIA – Ben vè, varda ch’at lasi listes che al masnin né, apena at gh’è temp dagh n’uciada. (lo appoggia sulla tavola)

RAIMONDO – Alura at capesi gnint.

AMELIA – Dai ch’at sé brau te a catagh al difèt, ciao.

RAIMONDO – Eh ciao, e intant di sent euro la ma dat indre gnint, mè surèla l’am fa dventà vech prema dal temp, la vulì lasam che al masnin che me voi fa pö gnint. Gh’hal giösti gnanca varda. (Si alza e a braccia conserte gira attorno alla tavola e guarda ogni tanto il macinino) Chisà cusa püdria vigh chal masnin le. . . püdria esar la resistenza, u magari al gh’ha la presa rota. (si avvicina e guarda) Cunusendo la marca pudria anca esas usidà i cuntati.  (gira ancora attorno alla tavola, poi si decide a metterci le mani) Provi a dagh n’uciada valà. Se parchè stando anca a quel cha det Marcelino in sal trenin dla felicità, agh sevi bèla sö anca prema. Quand uno al fa quel ch’agh pias, sta ben, l’è cuntent, a l’è ša in sal trenin dla felicità, e se me am pias a giustà, trampla cun tanti robi, saguitarò a fal, in fond chesta forsi l’è la vera felicità. (Fischiettando continua ad operare con il macinino, cercando di ripararlo)

 

FINE

 

Al trenin dla felicità.doc
Documento Microsoft Word [213.0 KB]
Stampa | Mappa del sito
© 1995 - 2023 Franco Zaffanella - Gabbiana - Mantova - Italy